Καπου σε ενα αστικο κεντρο σερνω το κουφαρι μου για χρονια
εθισμενος στην αυτοκαταστροφη
αρχισα να προσπαθω να αφησω οτι δεν μου κανει πια
Ο καινουργιος δρομος μοιαζει σκληρος και δυσκολος
χωρις διεγερτικα και αποκουμπια , ξεκομενος απο τη μαστουρα και το χασιμο .
Οχι οτι εχει νοημα ξεχωρο απο αυτο , που του επιτρεπω να του δωσω εγω.
Εγω ο μοναδικος , αποδιδω το νοημα στο προσωπικο μου διαβημα.
Σε ενα ξενο σωμα σχεδον και με μυαλο που προσπαθει να αποτιναξει συνηθειες χρονων.
Δεν ξερω γιατι τωρα , αλλα μου αρκει οτι θελω.
Θελω να μπορω και οχι να κατηγορω τα παθη μου
ποιος τα κινει ;
ποιος τελικα τα καθοριζει;
τι εχω αναγκη με λιγα λογια .
Αναγκη προσωπικη , εσωτερικη .
Οχι αφημενη στο χθες , στο ετσι εκανα ετσι ξερω.
Παω οπου θελω, οχι οπου με παει και στη τελικη- πηγα και ηρθα .
Δυο φορες
ξερω πως ξεκινας πως σταματας και πως ξαναρχιζεις
Δεν ξερω πως ειναι χωρις
παντα με τζιγκλαει
γιατι αφου ετσι και αλλιως δεν εχει νοημα , ας το επιτρεψουμε να χαθει τελειως.
Περιπου δηλαδη , σε μια θολουρα συνεχη , χωρις ονειρα , χωρις νεα .
Mε τα ιδια , καθε μερα αλλη μια ιδια .
πως γινεται αυτο ; δεν αλλαξε τιποτα ; δεν μεταβαλεται τιποτα ;
πως συνεχεια εψαχνα το ιδιο, την ιδια ουσια.
Σαν πιστος υπηρετης της , εχτιζα και γκρεμιζα .
πηρα πολλα , εχασα τα παντα και τωρα ξεκιναει η επανασταση
λιγο πριν σβησει η φλογα σε ποια μερια θα μαι καμενος ή λυτρωμενος.
