Αφήγηση Στίρνερ
Λένε για τον Θεό, «ονόματα δεν σε ονομάζουν». Αυτό ισχύει για μένα: καμιά έννοια δεν με εκφράζει, τίποτε απ’ όλα όσα χαρακτηρίζονται ουσία μου δεν με εξαντλεί· είναι μόνον ονόματα. Ομοίως, λένε
για τον Θεό πως είναι τέλειος και δεν έχει καμιά κλήση να πασχίζει
για τελειότητα. Το ίδιο ισχύει μόνο για μένα.
Είμαι ιδιοκτήτης της δύναμής μου, και είμαι τέτοιος όταν ξέρω πως
είμαι μοναδικός. Στον μοναδικό ο ίδιος ο ιδιοκτήτης επιστρέφει στο
δημιουργικό μηδέν, από το οποίο γεννήθηκε. Κάθε ανώτερη ουσία
πάνω από μένα, είτε ο Θεός είτε ο άνθρωπος, αδυνατίζει το αίσθημα
της μοναδικότητάς μου και χλομιάζει μόνο μπροστά στον ήλιο αυτής
της συνείδησης. Αν τοποθετήσω την υπόθεσή μου σε μένα344, στον μοναδικό, τότε αυτή στηρίζεται στον φθαρτό, στον θνητό δημιουργό της,
ο οποίος αναλώνει τον εαυτό του, και μπορώ να πω:
Τοποθέτησα την υπόθεσή μου στο τίποτα.
