ΜΑΥΡΑ ΣΥΝΝΕΦΑ ∅

Philosophy

Philosophy(“love of wisdom”) is considered to be the study of general and fundamental questions about ourselves and the world, such as those about existence, knowledge, values, reason, mind, and language.

To philosophize, then, we must first try to understand exactly how these words are used and what they mean, to try to study them systematically by isolating the common and fixed elements of their meanings. We should try to give a definition that will allow us not to confuse one with the other, without a clear understanding of the meanings expressed by these words, it is not possible to proceed to the investigation of philosophical problems.

Philosophy as an activity

Philosophy we could say is an activity, and to understand what it is, you must engage with the different kinds of philosophical problems, questions and arguments.

We can characterize philosophy as the activity of working out the right way to think about things.

Philosophy in that sense is thought on thought itself and its possibilities, it’s to learn how to think.

It is thought (actively engaging with these questions), self-dialogue (puzzling on them, articulating your own thoughts about them) and dialogue (considering how you can defend these thoughts in response to those who disagree with you).

Philosophy needs understanding, critical evaluation and dispute.

It does not stay at the level of simple curiosity but becomes a serious, methodical and systematic engagement.

Philosophy, questioning and logic

Philosophers, invite us to try to justify even our most basic beliefs, those we have gained from our experience or from our family, our school, our teachers and friends, but also those we accept as preconditions when we begin the study of science. As paradoxical and extreme as their request for justification sometimes sounds, we must try to satisfy it. Even if we fail, it is good to know why we failed. We need to see how far we can go and thus detect the limits of our rational abilities.

The critical attitude that philosophers adopt towards key issues is considered by many to be dangerous, as it shakes our certainties and possibly undermines our faith in religion, traditions and the political institutions of our society.

For this reason philosophy is hard precisely because it asks questions about things that we usually take for granted while we get on with our lives.

Philosophy is the process of trying to find answers, using reasoning rather than accepting without question conventional views or traditional authority.

The very first philosophers, in ancient Greece and China, were thinkers who were not satisfied with the established explanations provided by religion, tradition and customs and sought answers which had rational justifications.

Throughout history the way people have lived in the world has presupposed particular ways of thinking about things that, once they have been brought out into the open and examined, look clearly and disastrously wrong.

We should also wonder whether we might be thinking about, and acting in, the world in ways that will seem crazy to future generations.

Philosophy and science

Philosophers do not hesitate to remind us that our senses, but also our logic, often err and that what we accept as obvious in our daily lives may change, as the principles that guide scientific research often change.

Philosophy therefore comes “before” the sciences – to help them establish their principles, to better define their concepts and to organize their methods, in order to facilitate their work – but also “after” them – to summarize and interpret the findings of their research.

Often the relationship between science and philosophy is a back-and-forth affair, with ideas from one informing the other.

Philosophy is not simply about ideas—it’s a way of thinking. There are frequently no right or wrong

answers, and different philosophers often come to radically different conclusions in their investigations into questions that science cannot explain.

Historically, philosophy encompassed all bodies of knowledge, “natural philosophy” encompassed astronomy, medicine, and physics which now are sciences.

The growth of modern research universities led academic philosophy and other disciplines to specialize. Since then, various areas of investigation that were traditionally part of philosophy have become separate academic disciplines and namely the social sciences such as psychology, sociology, anthropology, linguistics, and economics.

Philosophy and its occasional subject-matter

It seems that in any field we can always take a step back from our research, try to have a clear picture of the framework or the set of conditions that shape our research and wonder if this framework is the best for the subject under research.
This is the distinction between actually doing something and doing the philosophy of it.

The challenges to our way of thinking can either come from inside, as in cases when we realize that the framework we’re using to think about things is unstable or knotty, or from outside, as when the puzzles and unexplained events with which the world confronts our current way of thinking become so widespread that we’re forced to look for a new framework that makes better sense of things, that is to try to identify the presuppositions that inform our investigation, and think about whether they’re the best ones.

The relationship between the findings that provide us with food for thought, and the subsequent thinking that feeds off them, is an intricate one – and it’s this kind of relationship that can make the boundaries between philosophy and other subjects blurry.

Philosophical dialogue

In philosophy, we make a special effort to make our thinking about the evidence, the reasons for thinking and acting that the evidence suggests, the conclusion we draw from weighing up those reasons, and the transition between each of these stages and the next, as clear and uncontroversial as we can.

Philosophers spend their time trying to come up with evidence and chains of reasoning that point us toward the right way of thinking about something, when having a philosophical dialogue they don’t try to “win” a debate in the eyes of the world or insult their opponent.

In response to someones arguments, they might be moved to defend, clarify, or modify their own views. When doing philosophy, the conversation partners whom we’re trying to get to share our views needn’t be real, or present, we might instead be trying to clarify or convince ourselves of a view in response to some doubts or questions that we ourselves have, or we might be considering how a past philosopher or some other figure might react to the views we hold and our reasons for holding them. This process of shaping and articulating our views in response to real or imagined others, such that we not only understand our own views better, but can explain to others why they’re the right ones, is central to philosophy.

David Hume on philosophy

David Hume had a sceptical view of the prospects of philosophy, for Hume the most important constraint on philosophy is that it should stay completely faithful to what our experience of the world tells us,

but he argued that philosophy can only show how we happen to think of the world, not whether this corresponds to the way the world is.

Hume thought that when we consider things carefully, our experience of the world doesn’t tell us nearly as much as we think. Our thinking can only ever reveal the particular habits that we happen to have of associating ideas and drawing conclusions, based on our impressions of the world(as involving space, time and causation). Whether these habits of thinking correspond well to the way the world actually is, that’s simply something we can never know.

So for him the project of trying to work our way towards the ‘best’ way of thinking about things is futile. Although we might be able to come to a clear view of the way in which we do in fact think about things, Hume thought we simply couldn’t address the question of whether that way of thinking was doing a good or a bad job of representing the world.

Immanuel Kant on philosophy

Immanuel Kant famously said that Hume’s philosophy awoke him from his dogmatic slumbers, he set himself the task of showing that philosophy could reveal more than just the arbitrary rules and patterns that our thought happens to follow, his important claim is that the rules and patterns that our thought follows are also the rules and patterns that the world which we are thinking about follows, he thinks that this is the case because the very idea of a world that doesn’t conform to the rules and patterns of our mind is nonsensical. The world must conform to the rules that our thought follows, because it turns out that the same rules express what it takes for a world to be present for us to think. What does it mean for a world to exist? It means that rules (such as space, time, and causality) necessarily exist in reality and not just in the way we perceive the world, because once we try to articulate the possibility of a world without them, we no longer think something we can call a world, a world without them is unthinkable, it can not exist, so, only by experiencing a world, the existence of these rules is presupposed, because of this, the right way of thinking about things, for Kant, is the way that rational thinking would ultimately lead us to if we followed it to its proper conclusions, many of the important patterns in our ways of thinking about the world are just the right ones to put us in touch with the world.

Hilary Putnam on philosophy

Hilary Putnam says, philosophy needs vision and argument. There is something disappointing about a philosophical work that contains arguments, however good, which were not inspired by some genuine vision. And something disappointing about a philosophical work that contains a vision, however inspiring, which is unsupported by arguments.

We need to do more than just try and identify and assess the premises that it’s using, and see if it’s a valid argument. I think we also need to think about the vision, the big picture that inspires that argument. What’s the person who’s putting forward the argument really trying to say? What are they really trying to get at? And can we even perhaps do a better job of trying to articulate that and get at what they’re trying to say than they can.

Karl Jaspers on philosophy

Karl Jaspers said “Philosophy is: to be on the move towards. “Its questions are more substantial than its answers, and each answer turns into a new question.”

The branches of philosophy

Today, major branches/subfields of academic philosophy include:

1.Metaphysics which is concerned with the fundamental nature of reality and its general features such as existence, time, the objects and their properties, wholes and their parts, events, processes, causation and the relationship between mind and body.

Metaphysics include cosmology, the study of the world in its entirety and ontology, the study of being.

Trys to answer questions like, What is the nature of whatever it is that exists? Why is there something rather than nothing? Is there such a thing as a soul?

2.Epistemology which studies the nature of knowledge and belief

so it examines knowledge, if it’s even possible, the kinds and the sources of knowledge including perceptual experience, reason, memory, and testimony. It also investigates questions about the nature of truth, belief, justification, and rationality.

Trys to answer questions like, What is knowledge? What is the nature of knowledge? What is it that determines whether or not someone knows something? Do we have any knowledge? Can we have any knowledge?

3.Logic which is the study of reasoning and argument, the rules of inference that allow one to derive conclusions from premises which is like a mathematical proof.

Types of reasoning include deductive, inductive, and abductive

and types of logic include among others mathematical logic, philosophical logic, modal logic, computational logic, propositional logic and non-classical logics.

Logic could be considered a separate branch of philosophy, but for most philosophers it is mainly the instrument of sound intellect, which is necessary not only for every form of philosophical activity, but also for all sciences.

A large part of the problem is that philosophical logic, unlike mathematics, is expressed in words rather than numbers or symbols, and is subject to all the ambiguities and subtleties inherent in language. Constructing a reasoned argument involves using language carefully and accurately, examining our statements and arguments to make sure they mean what we think they mean; and when we study other people’s arguments, we have to analyze not only the logical steps they take, but also the language they use.

The next three branches are linked subjects, under the general headings of value theory and practical philosophy as they involve a normative or evaluative aspect, searching and evaluating values that will regulate our actions and guide us in the organization of our lives.

4.Morality(Ethics) studies what constitutes good and bad conduct, right and wrong moral values, and good and evil. Its primary investigations include how to live a good life and identifying standards of morality. It also includes investigating whether or not there is a best way to live. The main branches of ethics are normative ethics, meta-ethics and applied ethics.

5.Aesthetics which studies the nature of art, beauty, taste, enjoyment, emotional values, perception and the creation and appreciation of beauty. It is more precisely defined as the study of sensory or sensori-emotional values, sometimes called judgments of sentiment and taste. Its major divisions are art theory, literary theory, film theory and music theory.

6.Political philosophy which is the study of government, organization and the relationship of individuals (or families and clans) to communities including the state.It includes questions about justice, law, property and the rights and obligations of the citizen.

Other notable subfields include philosophy of science, philosophy of language, philosophy of religion, philosophy of history and philosophy of mind.

The branches/subfields of philosophy sometimes can overlap with each other and overlap with other fields such as science, religion or mathematics.

When we are trying to explain what philosophy is we unavoidably talk metaphilosophicaly.

Metaphilosophy

Metaphilosophy, sometimes called the philosophy of philosophy, is considered to be “the investigation of the nature of philosophy”. Its subject matter includes the aims of philosophy, the boundaries of philosophy, and its methods. Metaphilosophy is asking what is philosophy itself, what sorts of questions it should ask, how it might pose and answer them, and what it can achieve in doing so.

Part of philosophy or above it?

It is considered by some to be a subject apart or prior and preparatory to philosophy, above or beyond it, some think it’s a more fundamental undertaking than philosophy itself, others see metaphilosophy as inherently a part of philosophy, or automatically a part of it and prefer the term ‘philosophy of philosophy’ instead of ‘metaphilosophy’ as it avoids the connotation of a superior activity that looks down on philosophy, while others adopt some combination of these views.

Branches of metaphilosophy

Many sub-disciplines of philosophy have their own branch of ‘metaphilosophy’, examples being meta-aesthetics, meta-epistemology, meta-ethics, and metametaphysics (meta-ontology).

What are the aims of philosophy?

Some philosophers like existentialists and pragmatists think philosophy is ultimately a practical discipline that should help us lead meaningful and happy lives, others like analytic philosophers think that it should help us find truth and knowledge, they see philosophy as a technical, formal, and entirely theoretical discipline, with goals such as “the disinterested pursuit of knowledge for its own sake”, others think the aim is to help us find goodness and justice, others think the aim is to help us have understanding or wisdom, others might say that all of the above are aims philosophy should have and others disagree with all these aims, some even say that it makes no sense to talk about the aim of philosophy at all.

What are the boundaries of philosophy?

While there is some agreement that philosophy involves general or fundamental topics, there is no clear agreement about a series of demarcation issues, including:

1.Some authors say that philosophical inquiry is second-order, having concepts, theories and presupposition as its subject matter; that it is “thinking about thinking”, that philosophers study, rather than use, the concepts that structure our thinking.

However, others warn that this is not always clear: philosophical problems may be tamed by the advance of a discipline, and the conduct of a discipline may be swayed by philosophical reflection.

Second order means analysis and critique of theories and the presuppositions of the theories
while first order means use of theories uncritically.

2.Some philosophers like analytical philosophers argue that philosophy is distinct from science in that its questions cannot be answered empirically, that is, by observation or experiment and empirical questions are to be answered by science, not philosophy, this is a kind of metaphilosophical non-naturalism.

However, some schools of contemporary philosophy such as the pragmatists and naturalistic epistemologists argue that philosophy should be linked to science and should be scientific in the broad sense of that term, “preferring to see philosophical reflection as continuous with the best practice of any field of intellectual enquiry” or that at least philosophers should pay attention to the science because it can tell us a lot about traditional philosophical debates, this is the weak version of metaphilosophical naturalism, the strong version says that science can supplant philosophy in some philosophical debates and the other debates, that science can’t help, aren’t even worth pursuing.

3.Some argue that philosophy is distinct from religion in that it allows no place for faith or revelation: that philosophy does not try to answer questions by appeal to revelation, myth or religious knowledge of any kind, but instead uses reason. However, philosophers and theologians such as Thomas Aquinas and Peter Damian have argued that philosophy is the “handmaiden of theology”.

What are the methods of philosophy?

Philosophical method or methodology is the study of how to do philosophy. A common view among philosophers is that philosophy is distinguished by the ways that philosophers follow in addressing philosophical questions. There is not just one method that philosophers use to answer philosophical questions, different methods are appropriate for different goals, so it depends on what question you are trying to answer.

Nevertheless there are methods discarded by some philosophers and some that are being deemed more useful or important.

Philosophical methods include:

1.Rational argument, which is widely accepted.

2.Conceptual analysis which is mainly the process of breaking a complex topic into smaller parts in order to gain a better understanding of it, for example instead of saying x is a triangle, we are saying x is a shape with exactly three angles, we can tell whether a given analysis is right usually by using “the method of cases” where we are trying to find a case which the analysis fails and if so the analysis is wrong otherwise it’s right, for example if an analysis says that all fruits have seeds and we find a case of a fruit without seeds we debunk that analysis, so by generating a case where, intuitively, we recognize that a claim of a theory is false. This of course makes use of another philosophical method which is intuition.

One objection to this method is that the assumption of conceptual analysis is that concepts work like definitions but other views say that a concept applies to an item just in case the item shares a sufficient but vague number of properties with typical cases of that concept,

for example apples and oranges are typical cases of the concept fruit, we all immediately recognize those as fruits, other items are then judged to be fruits on the basis of relevant similarities with those typical cases of fruits or on the basis of relevant differences with those fruits, this generates unclear cases such as the tomato.

Another objection is that every proposed analysis seems to face counterexamples, the more we analyze something it’s easy to find a case where it’s mistaken for example justified true belief used to be considered the definition of knowledge but not anymore since many cases have been presented in which this definition fails.

3.Conceptual engineering which focuses on how to best assess and improve our conceptual schemes. It’s the design, implementation and evaluation of concepts, it involves designing new concepts or revising old concepts. Whereas conceptual analysis is descriptive and concerned with revealing the logical relations between our concepts as they currently are, tries to answer the question, is this definition correct or incorrect? Conceptual engineering is revisionary and trys to answer the question, is this definition useful for our concept, is it satisfactory and simple? Does it help us to systematize our knowledge? Concepts we currently use may be vague, incoherent or problematic so we should try to develop a revised concept, a concept that can play all of the important roles that the current concept plays without all the incoherencies the current concept had which will be more useful depending on what our goal is, for example the concept of knowledge

can be problematic so it may be more appropriate to fragment the concept to provide one account of the abstract scientific knowlege like in general relativity and one account of the basic perceptual knowledge like when a dog knows there is a cat on the tree. The argument in favor of conceptual engineering from Cappelen called the master argument goes like this:

If a word has a specific meaning, there are similar meanings it could have.

There is no reason to suppose that the current meaning is the best meaning this word could have.(Given our goals)

It is important to ensure that our words have the best meanings possible.

As a corollary, when doing philosophy, we should try to find the best meanings for philosophical terms.

Therefore philosophers should do conceptual enginnering.

4.Intuition which is the power of obtaining knowledge that cannot be acquired either by inference or observation, neither by reason nor experience. It’s in a sense automatic or instictively recognizing features of our ideas about the world such as that a square is not a circle without needing systematic reasoning.

Some philosophers have cast doubt about intuition as a basic tool in philosophical inquiry, they discard intuition as it is often affected by irrelevant factors, can be relative, unreliable and often wrong.

5.Experimental philosophy which is a form of philosophical inquiry that makes at least partial use of empirical research—especially opinion polling—in order to address persistent philosophical questions. This is in contrast with the methods found in analytic philosophy, whereby some say philosophers will sometimes begin by appealing to their intuitions on an issue and then form an argument with those intuitions as premises.

6.Empirical philosophy which is the pursuit of knowledge by means of observation and experiment rather than theoretical analysis or speculation.

7.Formal philosophy which is an approach with formalized language and systematic presentation,

the main idea is that by formalization it is possible to infer the truth value and propositional content directly from grammar and syntax. The ultimate goal is a perfect scientific language where equivocations and misunderstandings are impossible (like in mathematics), but still a language.

8.Linguistic philosophy or analysis which is the view that many or all philosophical problems can be solved (or dissolved) by paying closer attention to language, either by reforming language or by understanding the everyday language that we presently use better.

9.Computational philosophy which is the use of mechanized computational techniques to instantiate, extend, and amplify philosophical research.

10.The genealogical method which is a historical technique in which one questions the commonly understood emergence of various philosophical and social beliefs like tracking the lineages of a concept, not just documenting its changing meaning (etymology) but the social basis of its changing meaning, thus extending the possibility of analysis.

11.Thought experiments

12.Questioning and critical discussion

(such as the socratic method)

Is there philosophical progress?

A prominent question in metaphilosophy is that of whether or not philosophical progress occurs and more so, whether such progress in philosophy is even possible.

Many philosophical debates that began in ancient times are still debated today.

Some say that no philosophical progress has occurred since then, or that it’s at least very little.

Others see progress in philosophy similar to that in science. Meanwhile, some, argue that “progress” is the wrong standard by which to judge philosophical activity.

It has even been disputed, most notably by Ludwig Wittgenstein, whether genuine philosophical problems actually exist. The opposite has also been claimed, for example by Karl Popper, who held that such problems do exist, that they are solvable, and that he had actually found definite solutions to some of them.

Friedrich Schlegel’s metaphilosophy

Friedrich Schlegel observed that there was little philosophizing about philosophy (metaphilosophy), implying that we should question both how Western philosophy functions and its assumption that a linear type of argument is the best approach. Schlegel disagrees with the approaches of Aristotle and René Descartes, saying they are wrong to assume that there are solid “first principles” that can form a starting point. He also thinks that it is not possible to reach any final answers, because every conclusion of an argument can be endlessly perfected. Describing his own approach, reflexivity Schlegel says philosophy must always “start in the middle… it is a whole, and the path to recognizing it is no straight line but a circle.” His contemporary, Georg Hegel, took up the cause for

reflexivity—the modern name for applying philosophical methods to the subject of philosophy itself.

Bertrand Russell’s metaphilosophy

Bertrand Russell wrote: “We may note one peculiar feature of philosophy. If someone asks the question what is mathematics, we can give him a dictionary definition, as far as it goes this is an uncontroversial statement… Definitions may be given in this way of any field where a body of definite knowledge exists. But philosophy cannot be so defined. Any definition is controversial and already embodies a philosophic attitude. The only way to find out what philosophy is, is to do philosophy.“

Martin Heidegger’s metaphilosophy

Martin Heidegger said: When we ask, “What is philosophy?” we are obviously taking a stand above and, therefore, outside of philosophy. But the aim of our question is to enter into philosophy, to tarry in it, to conduct ourselves in its manner, that is, to “philosophize”. The path of our discussion must, therefore, not only have a clear direction, but this direction must at the same time give us the guarantee that we are moving within philosophy and not outside of it and around it.

Gilbert Ryle’s metaphilosophy

Many philosophers have expressed doubts over the value of metaphilosophy. Among them is Gilbert Ryle that said: “preoccupation with questions about methods tends to distract us from prosecuting the methods themselves. We run as a rule, worse, not better, if we think a lot about our feet. So let us … not speak of it all but just do` it.“

Henry Odera Oruka’s metaphilosophy

Henry Odera Oruka looks at why philosophy in sub-Saharan Africa has often been overlooked, and concludes that it is because it is primarily an oral tradition, while

philosophers in general tend to work with written texts. Some people have claimed that philosophy is necessarily connected with written recording, but Oruka disagrees. In order to explore philosophy

within the oral traditions of Africa, Oruka proposed an approach that he called “philosophic sagacity”.His metaphilosophical approach is ethnography he borrowed the ethnographic approach of anthropology, where people are observed in their everyday settings, and their thoughts and actions recorded in context. He recorded conversations with people who were considered wise by their local community. Those sages who had critically examined their ideas about traditional philosophical topics, such as God or freedom, and found a rational foundation for them could,

Oruka believes, be considered philosophic sages. These systematic views deserve to be explored in

the light of wider philosophical concerns and questions.

Through metaphilosophical pondering some people reached antiphilosophy.

Antiphilosophy

Antiphilosophy has been used as a denigrating word from people such as anti-intellectuals (even intellectual anti-intellectuals), proponents of radical antiphilosophy that are trying to discredit and outstrip the philosophers relation to truth, some natural scientists that argue for the exclusivity of the scientific method as the only sound method and religious fundamentalists that rely on blind faith

but antiphilosophy has been used also with more neutral or positive connotations as an opposition to traditional philosophy. Antiphilosophy in this sense is anti-theoretical, critical of a priori or preconceived justifications.

The death of philosophy

The antiphilosophers against traditional philosophy argue that, when the need for eternal answers goes then the obsession to pose questions dealing with eternal ideas (philosophic ideas that have tried to escape time and history and focus on eternity and ahistoricity), limits or so-called transcendentals (those that transcend the limits of every possible experience) have ended. It’s a disease we got rid of.

With the need, the wish not to express universal questions or try to think absolute,
one loses the need to search for and devise universally true and absolute answers. This is why the death of philosophy occurred.

What is wrong with philosophy? It’s the
way of dealing (often not logical, ‘philosophical’thinking and reasoning) with subject-matter.

The purpose of philosophy is not to discover or
develop new or more factual information or knowledge as is the case with the sciences, humanities, linguistics etc. The purpose of philosophy is to clarify things we think and say, to identify misleading notions, misleading ways of expressing and employing ideas, misleading and confused reasons for doing such things, to become clear about the reasons for philosophizing, to be aware when misleading speculations and generalizations are made, not to become involved in making such generalizations and speculations in the name of philosophy, as this discourse is unable to make such things.

The thinkers must be clear about the discourse they wish to employ and the transcendentals of the discourse (assumptions, frames of reference, terms, aims, etc), and not acting like those are philosophical.

Anti-academia

Some antiphilosophers against traditional philosophy argue that, academic thinkers who work in philosophy and who employ this discourse for motives of their own, for example for their professional lives, such individuals who live off philosophy use this practice to produce articles,books etc as part of their professional role, to add to their status, to their names and professional qualifications. Such individuals find an endless list of possible topics, they become involved in fields that cross into other disciplines, they imagine that they work in the discourse of philosophy while in fact they already crossed into another discourse and involved in socio-cultural practices that are no longer philosophical. They are more concerned with working within their uncritically accepted notion of what philosophy is, what it must be and what it should be. We find such ideological notions of philosophy underlying most if not all academic philosophy, by paid to think ‘philosophers’ do not ask questions that shatters, destroy, revolutionize and transform philosophy.

From knowledge to wisdom

Some antiphilosophers against traditional philosophy argue that, original and creative thinkers in the philosophical discourse transform the discourse itself by their
philosophizing. This type of thinkers questions the nature of the discourse
itself. They ask questions about the basis, the origin, the nature and other transcendentals of this
socio-cultural practice. They question existence, human existence, culture, philosophy itself, even themselves and their own life and existence, what are the rational of such things, what is the purpose and the point and meaning of these things.
Some of the transcendentals that are questioned by this type of in-depth, original enquiry concerns underlying assumptions and pre-suppositions.

We need a revolution in the aims and methods of academic inquiry, so that the basic aim
becomes to promote wisdom by rational means, instead of just to acquire knowledge, data and information.

An Example of antiphilosophical positions on Ethics

The antiphilosophers could argue that, with regard to ethics, there is only practical, ordinary reasoning. Therefore, it is wrong to a priori impose overarching ideas of what is good for philosophical reasons. For example, it is wrong to blanketly assume that only happiness matters, as in utilitarianism. This is not to say though that some utilitarian-like argument can’t be valid when it comes to what is right in some particular case.

This is a type of particularism.

An Example of antiphilosophical positions on Metaphysics (Ontology)

The antiphilosophers could argue that they do not subscribe to or commit themselves to

one ontological position, for example idealist, realist, naturalist, etc., therefore do not have an

ontology, but they employ ontologies in a functional manner, so a functional ontologism. They employ, merely temporarily the appropriate ontology for a particular context so as to make sense of the contents of that context, of what the writer, actor or creator of a context wishes to express, depict or communicate. This is obviously only a temporary commitment, a functional tool, and it depends on the context that the author uses. Therefore can employ multiple, context related ontologies, in a temporary manner for their functionality, as if they are tools. Then after having made sense ‘empathically’ of the contents of the context, they can suspend these ontologies so as to be able to view and deal with the context more objectively.

This is a type of ontological anarchism.

An Example of antiphilosophical positions on Epistemology

The antiphilosophers could argue that they are not particularly concerned about truth, beliefs being justified or not and more interested if something has meaning or not, if what someone says or does is meaningful when taken in the context it is expressed in.

Ludwig Wittgenstein‘s antiphilosophy

The views of Ludwig Wittgenstein, specifically his metaphilosophy, could be said to be antiphilosophy.

Wittgenstein claims that there are no realms of phenomena whose study is the special business of a philosopher, and about which he or she should devise profound apriori theories (apriori is something that can be acquired independently of experience) and sophisticated supporting arguments. There are no startling discoveries to be made of facts, not open to the methods of science, yet accessible “from the armchair” through some blend of intuition, pure reason and conceptual analysis.

Other antiphilosophies

Other schools of thought that have also been considered to be an antiphilosophy are the ancient skeptics, pyrrhonism, radical empiricists, naive realists, some existentialists, some pragmatists and some Marxists.

To do the test press on the link bellow:

testmoz.com/10487074

Φιλοσοφία

Φιλοσοφία(«αγάπη για τη σοφία») θεωρείται ότι είναι η μελέτη γενικών και θεμελιωδών ερωτημάτων ή προβλημάτων που αφορούν τους εαυτούς μας και τον κόσμο, όπως αυτών σχετικά με την ύπαρξη, τη γνώση, τις αξίες, τη λογική, το μυαλό και τη γλώσσα.

Για να φιλοσοφήσουμε λοιπόν, πρέπει προηγουμένως να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε πώς ακριβώς χρησιμοποιούνται αυτές οι λέξεις και τι σημαίνουν, να προσπαθήσουμε να τις μελετήσουμε συστηματικά απομονώνοντας τα κοινά και σταθερά στοιχεία των σημασιών τους. Θα πρέπει να προσπαθήσουμε να δώσουμε κάποιον ορισμό που θα μας επιτρέπει να μη συγχέουμε τη μία με την άλλη έννοια, χωρίς σαφή σύλληψη των εννοιών που εκφράζουν αυτές οι λέξεις, δε γίνεται να προχωρήσουμε στη διερεύνηση των φιλοσοφικών προβλημάτων.

Η φιλοσοφία ως δραστηριότητα

Η φιλοσοφία θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι μια δραστηριότητα και για να καταλάβετε τι είναι, πρέπει να ασχοληθείτε με τα διάφορα είδη των φιλοσοφικών προβλημάτων, ερωτήσεων και επιχειρημάτων.
Μπορούμε να χαρακτηρίσουμε τη φιλοσοφία ως τη δραστηριότητα της εξεύρεσης του σωστού τρόπου σκέψης για τα πράγματα.

Η φιλοσοφία με αυτή την έννοια είναι σκέψη πάνω στην ίδια τη σκέψη και τις δυνατότητές της,

είναι το να μάθετε πως να σκέφτεστε.

Είναι σκέψη(να ασχολείστε ενεργά με αυτές τις ερωτήσεις), αυτοδιάλογος(να προβληματίζεστε με αυτές, διατυπώνοντας τις δικές σας σκέψεις σχετικά με αυτές) και διάλογος(εξετάζοντας πώς μπορείτε να υπερασπιστείτε αυτές τις σκέψεις ως απάντηση σε εκείνους που δεν συμφωνούν μαζί σας).

Η φιλοσοφία χρειάζεται κατανόηση, κριτική αξιολόγηση και αμφισβήτηση.

Δεν µένει στο επίπεδο της απλής περιέργειας αλλά γίνεται σοβαρή, µεθοδική και συστηµατική ενασχόληση.

Φιλοσοφία, αμφισβήτηση και λογική

Oι φιλόσοφοι, μας καλούν να επιχειρήσουμε να αιτιολογήσουμε ακόμη και τις πιο βασικές μας πεποιθήσεις, αυτές που αποκτήσαμε από την εμπειρία μας ή από την οικογένειά μας, το σχολείο μας, τους δασκάλους και τους φίλους μας, αλλά και αυτές που δεχόμαστε ως προϋποθέσεις, όταν ξεκινούμε τη μελέτη της επιστήμης. Όσο παράδοξο και ακραίο κι αν ακούγεται μερικές φορές το αίτημά τους για αιτιολόγηση, οφείλουμε να προσπαθήσουμε να το ικανοποιήσουμε. Ακόμη κι αν αποτύχουμε, καλό είναι να ξέρουμε γιατί αποτύχαμε. Πρέπει να δούμε μέχρι πού μπορούμε να φτάσουμε και έτσι να ανιχνεύσουμε τα όρια των λογικών μας ικανοτήτων.

Η κριτική στάση που υιοθετούν οι φιλόσοφοι απέναντι σε καίρια ζητήματα θεωρείται από αρκετούς και επικίνδυνη, εφόσον κλονίζει τις βεβαιότητές μας και ενδεχομένως υπονομεύει την πίστη μας στη θρησκεία, στις παραδόσεις αλλά και στους πολιτικούς θεσμούς της κοινωνίας μας.

Γι’αυτόν τον λόγο η φιλοσοφία είναι δύσκολη ακριβώς επειδή θέτει ερωτήσεις σχετικά με πράγματα που συνήθως θεωρούμε δεδομένα ενώ συνεχίζουμε τη ζωή μας.

Η φιλοσοφία είναι η διαδικασία της προσπάθειας εξεύρεσης απαντήσεων, χρησιμοποιώντας συλλογισμούς και όχι αποδοχή χωρίς αμφισβήτηση συμβατικών απόψεων ή παραδοσιακής εξουσίας.
Οι πρώτοι φιλόσοφοι, στην αρχαία Ελλάδα και την Κίνα, ήταν στοχαστές που δεν ήταν ικανοποιημένοι με τις καθιερωμένες εξηγήσεις που παρέχονταν από τη θρησκεία, την παράδοση και τα έθιμα και αναζητούσαν απαντήσεις που είχαν λογικές αιτιολογήσεις.

Καθ ‘όλη τη διάρκεια της ιστορίας ο τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι ζούσαν στον κόσμο προϋποθέτει συγκεκριμένους τρόπους σκέψης για πράγματα που, αφού τα βγάλαμε στο φως και τα εξετάσαμε, φαίνονται σαφώς και ολέθρια λάθος.

Θα πρέπει επίσης να αναρωτηθούμε αν ίσως σκεφτόμαστε και ενεργούμε στον κόσμο με τρόπους που θα φαίνονται τρελοί στις επόμενες γενιές.

Φιλοσοφία και επιστήμη

Οι φιλόσοφοι δε διστάζουν να μας υπενθυμίζουν ότι οι αισθήσεις μας, αλλά και η λογική μας, συχνά σφάλλουν και ότι όσα δεχόμαστε ως προφανή στην καθημερινή μας ζωή δεν αποκλείεται να αλλάξουν, όπως πολλές φορές αλλάζουν και οι αρχές που κατευθύνουν τις επιστημονικές έρευνες.

Η φιλοσοφία λοιπόν έρχεται “πριν” από τις επιστήμες -για να τις βοηθήσει να θεμελιώσουν τις αρχές τους, να προσδιορίσουν καλύτερα τις έννοιές τους και να οργανώσουν τις μεθόδους τους, ώστε να διευκολυνθεί το έργο τους -αλλά και “μετά” από αυτές – για να συνοψίσει και να ερμηνεύσει τα πορίσματα των ερευνών τους.

Συχνά η σχέση μεταξύ επιστήμης και φιλοσοφίας είναι ένα πάρε-δώσε, με τις ιδέες της μιας να πληροφορούν την άλλη.
Η φιλοσοφία δεν αφορά απλώς τις ιδέες – είναι ένας τρόπος σκέψης. Συχνά δεν υπάρχουν σωστές ή λάθος απαντήσεις, και διαφορετικοί φιλόσοφοι συχνά καταλήγουν σε ριζικά διαφορετικά συμπεράσματα στις έρευνές τους σε ζητήματα που η επιστήμη δεν μπορεί να απαντήσει.

Ιστορικά, η φιλοσοφία περιλάμβανε όλα τα σώματα γνώσης, η «φυσική φιλοσοφία» περιλάμβανε την αστρονομία, ιατρική και φυσική που πλέον είναι επιστήμες.
Η ανάπτυξη των σύγχρονων ερευνητικών πανεπιστημίων οδήγησε την ακαδημαϊκή φιλοσοφία και άλλους κλάδους στην εξειδίκευση. Έκτοτε, διάφοροι τομείς έρευνας που αποτελούσαν παραδοσιακά μέρος της φιλοσοφίας έγιναν ξεχωριστοί ακαδημαϊκοί κλάδοι και συγκεκριμένα οι κοινωνικές επιστήμες όπως η ψυχολογία, η κοινωνιολογία, η ανθρωπολογία, η γλωσσολογία και η οικονομία.

Φιλοσοφία και το εκάστοτε θέμα της

Φαίνεται ότι σε οποιονδήποτε τομέα μπορούμε πάντα να κάνουμε ένα βήμα πίσω από την έρευνά μας, να προσπαθήσουμε να έχουμε μια σαφή εικόνα του πλαισίου ή του συνόλου των προϋποθέσεων που διαμορφώνει την έρευνά μας και να αναρωτηθούμε αν αυτό το πλαίσιο είναι το καλύτερο για το θέμα υπό έρευνα.

Αυτή είναι η διάκριση μεταξύ του να ασχολείσαι πραγματικά με κάποιο θέμα και να ασχολείσαι με τη φιλοσοφία αυτού του θέματος.

Οι προκλήσεις στον τρόπο σκέψης μας μπορούν είτε να προέρχονται από μέσα, όπως σε περιπτώσεις που συνειδητοποιούμε ότι το πλαίσιο που χρησιμοποιούμε για να σκεφτόμαστε πράγματα είναι ασταθές ή μπερδεμένο, ή από έξω, όπως όταν οι γρίφοι και τα ανεξήγητα γεγονότα με τα οποία ο κόσμος αντιμετωπίζει τον σημερινό μας τρόπο σκέψης γίνονται τόσο διαδεδομένα που αναγκαζόμαστε να αναζητήσουμε ένα νέο πλαίσιο που θα έχει καλύτερη αίσθηση των πραγμάτων, δηλαδή προσπαθούμε να προσδιορίσουμε τις προϋποθέσεις που ενημερώνουν την έρευνά μας και να σκεφτούμε αν είναι οι καλύτερες.

Η σχέση μεταξύ των ευρημάτων που μας παρέχουν τροφή για σκέψη και της επακόλουθης σκέψης που τα τροφοδοτεί, είναι περίπλοκη – και αυτό το είδος σχέσης μπορεί να κάνει τα όρια μεταξύ φιλοσοφίας και άλλων θεμάτων θολά.

Φιλοσοφικός διάλογος

Στη φιλοσοφία, καταβάλλουμε ιδιαίτερη προσπάθεια να σκεφτούμε τα αποδεικτικά στοιχεία, τους λόγους που υποδεικνύουν τα στοιχεία για την σκέψη και δράση μας, το συμπέρασμα που βγάζουμε από τη στάθμιση αυτών των λόγων και τη μετάβαση μεταξύ καθενός από αυτά τα στάδια και τα επόμενα, όσο πιο σαφή και αδιαμφισβήτητα μπορούμε.
Οι φιλόσοφοι περνούν το χρόνο τους προσπαθώντας να βρουν αποδείξεις και αλυσίδες συλλογισμού που μας οδηγούν στο σωστό τρόπο σκέψης για κάτι, όταν κάνουν φιλοσοφικό διάλογο δεν προσπαθούν να «κερδίσουν» μια συζήτηση στα μάτια του κόσμου ή να προσβάλουν τον αντίπαλό τους.
Σαν απάντηση στα επιχειρήματα κάποιου, μπορεί να κινηθούν για να υπερασπιστούν, να διευκρινίσουν ή να τροποποιήσουν τις απόψεις τους. Όταν κάνουμε φιλοσοφία, οι συνομιλιτές με τους οποίους προσπαθούμε να μοιραστούμε τις απόψεις μας δεν χρειάζεται να είναι πραγματικοί ή παρόντες, αλλά ίσως να προσπαθούμε να ξεκαθαρίσουμε ή να πείσουμε τον εαυτό μας για μια άποψη ως απάντηση σε κάποιες αμφιβολίες ή ερωτήσεις που έχουμε οι ίδιοι, ή μπορεί να σκεφτόμαστε πώς ένας προηγούμενος φιλόσοφος ή κάποια άλλη προσωπικότητα θα μπορούσε να αντιδράσει στις απόψεις που έχουμε και στους λόγους που τις υποστηρίζουμε. Αυτή η διαδικασία διαμόρφωσης και άρθρωσης των απόψεών μας ως απάντηση σε πραγματικούς ή φανταστικούς άλλους, έτσι ώστε όχι μόνο να κατανοούμε καλύτερα τις δικές μας απόψεις, αλλά να εξηγούμε στους άλλους γιατί είναι οι σωστές, είναι κεντρική στη φιλοσοφία.

David Hume για την φιλοσοφία

Ο David Hume είχε μια σκεπτικιστική άποψη για τις προοπτικές της φιλοσοφίας, για τον Hume ο πιο σημαντικός περιορισμός στη φιλοσοφία είναι ότι πρέπει να παραμείνει απόλυτα πιστή σε ό, τι μας λέει για τον κόσμο η εμπειρία μας, αλλά υποστήριξε ότι η φιλοσοφία μπορεί να δείξει μόνο πώς τυχαίνει να σκεφτόμαστε για τον κόσμο, όχι αν αυτό αντιστοιχεί στον τρόπο που είναι ο κόσμος.
Ο Hume πίστευε ότι όταν εξετάζουμε τα πράγματα προσεκτικά, η εμπειρία μας για τον κόσμο δεν μας λέει σχεδόν τίποτα από όσα νομίζουμε. Η σκέψη μας μπορεί να αποκαλύψει μόνο τις ιδιαίτερες συνήθειες που τυχαίνει να συνδέουμε ιδέες και να βγάζουμε συμπεράσματα, με βάση τις εντυπώσεις μας για τον κόσμο(όπως ο χώρος, ο χρόνος και η αιτιώδης συνάφεια/αιτιότητα). Το αν αυτές οι συνήθειες σκέψης ανταποκρίνονται καλά στον τρόπο που ο κόσμος είναι στην πραγματικότητα, είναι κάτι που δεν μπορούμε ποτέ να γνωρίζουμε.
Έτσι, για εκείνον το εγχείρημα της προσπάθειας να προχωρήσουμε προς τον «καλύτερο» τρόπο σκέψης για τα πράγματα είναι μάταιο. Παρόλο που θα μπορούσαμε να καταλήξουμε σε μια σαφή εικόνα του τρόπου με τον οποίο σκεφτόμαστε για τα πράγματα, ο Hume πίστευε ότι απλά δεν μπορούμε απαντήσουμε το ερώτημα “αν αυτός ο τρόπος σκέψης κάνει καλή ή κακή δουλειά στην εκπροσώπηση του κόσμου.”

Immanuel Kant για την φιλοσοφία

Ο Immanuel Kant είπε περίφημα ότι η φιλοσοφία του Hume τον ξύπνησε από τον δογματικό του λήθαργο, έθεσε στον εαυτό του το καθήκον να δείξει ότι η φιλοσοφία θα μπορούσε να αποκαλύψει κάτι περισσότερο από τους αυθαίρετους κανόνες και τα πρότυπα που ακολουθεί η σκέψη μας, ο σημαντικός ισχυρισμός του είναι ότι οι κανόνες και τα πρότυπα που η σκέψη μας ακολουθεί είναι επίσης οι κανόνες και τα πρότυπα που ακολουθεί ο κόσμος που σκεφτόμαστε, πιστεύει ότι αυτό συμβαίνει επειδή η ιδέα ενός κόσμου που δεν συμμορφώνεται με τους κανόνες και τα πρότυπα του μυαλού μας είναι αδιανόητος. Ο κόσμος πρέπει να συμμορφώνεται με τους κανόνες που ακολουθεί η σκέψη μας, γιατί αποδεικνύεται ότι οι ίδιοι κανόνες εκφράζουν τι χρειάζεται για να υπάρχει ένας κόσμος παρών για να σκεφτούμε. Τι σημαίνει να υπάρχει ένας κόσμος; Σημαίνει ότι κανόνες (όπως ο χώρος, ο χρόνος και η αιτιώδης συνάφεια/αιτιότητα), αναγκαστικά υπάρχουν στην πραγματικότητα και όχι μόνο στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο, διότι μόλις προσπαθήσουμε να διατυπώσουμε αυτήν τη δυνατότητα, ενός κόσμου να υπάρχει χώρις αυτούς, δεν σκεφτόμαστε πλέον κάτι που μπορούμε να ονομάσουμε κόσμο, ένας κόσμος χωρίς αυτούς είναι αδιανόητος, δεν μπορεί να υπάρξει, δηλαδή και μόνο πού έχουμε την εμπειρία ενός κόσμου η ύπαρξη αυτών των κανόνων προϋποτίθεται, εξαιτίας αυτού, ο σωστός τρόπος σκέψης για τα πράγματα, για τον Kant, είναι ο τρόπος που τελικά θα μας οδηγούσε η ορθολογική σκέψη, αν την ακολουθούσαμε στα σωστά συμπεράσματά της, πολλά από τα σημαντικά πρότυπα στον τρόπο σκέψης μας για τον κόσμο είναι ακριβώς οι σωστοί για να μας φέρουν σε επαφή με τον κόσμο.

Hilary Putnam για την φιλοσοφία

Ο Hilary Putnam λέει, η φιλοσοφία χρειάζεται όραμα και επιχειρήματα. Υπάρχει κάτι απογοητευτικό σε ένα φιλοσοφικό έργο που περιέχει επιχειρήματα, όσο καλά κι αν είναι, τα οποία δεν εμπνεύστηκαν από κάποιο γνήσιο όραμα. Και κάτι απογοητευτικό σε ένα φιλοσοφικό έργο που εμπεριέχει ένα όραμα, με έμπνευση, που δεν υποστηρίζεται από επιχειρήματα.
Χρειάζεται να κάνουμε περισσότερα από το να προσπαθήσουμε απλώς να εντοπίσουμε και να αξιολογήσουμε τις προκείμενες προτάσεις που χρησιμοποιεί καποίος για να δούμε αν είναι έγκυρο το επιχείρημα του. Νομίζω ότι πρέπει επίσης να σκεφτούμε το όραμα, τη μεγάλη εικόνα που εμπνέει αυτό το επιχείρημα. Τι πραγματικά προσπαθεί να πει το άτομο που προβάλλει το επιχείρημα; Τι προσπαθεί πραγματικά να καταφέρεί; Και μπορούμε ίσως να κάνουμε καλύτερη δουλειά διατυπώνοντας καλύτερα αυτό που προσπαθεί να πεί.

Karl Jaspers για την φιλοσοφία

Ο Karl Jaspers είπε “Φιλοσοφία θα πει: να βρίσκεσαι καθ’ οδόν. Τα ερωτήματά της είναι ουσιαστικότερα από τις απαντήσεις της, και κάθε απάντηση μετατρέπεται σε νέο ερώτημα”.

Οι κλάδοι της φιλοσοφίας

Σήμερα, οι κύριοι κλάδοι/υποπεδία της ακαδημαϊκής φιλοσοφίας είναι:

1.Η Μεταφυσική(Metaphysics) που ασχολείται με τη θεμελιώδη φύση της πραγματικότητας και τα γενικά της χαρακτηριστικά όπως η ύπαρξη, ο χρόνος, τα αντικείμενα και οι ιδιότητές τους, τα σύνολα και τα μέρη τους, τα γεγονότα, οι διαδικασίες, η αιτιότητα και η σχέση νου και σώματος.
Η μεταφυσική περιλαμβάνει την κοσμολογία, τη μελέτη του κόσμου στο σύνολό του και την οντολογία, τη μελέτη του είναι.
Προσπαθεί να απαντήσει σε ερωτήσεις όπως, Ποια είναι η φύση του “ότι υπάρχει”; Γιατί υπάρχει κάτι αντί για τίποτα; Υπάρχει ψυχή;

2.Η Επιστημολογία(Epistemology) που μελετά τη φύση της γνώσης και της πεποίθησης
άρα εξετάζει τη γνώση, αν είναι καν δυνατόν να έχουμε γνώση, τα είδη και τις πηγές της γνώσης, συμπεριλαμβανομένης της αντιληπτικής εμπειρίας, του λόγου, της μνήμης και της μαρτυρίας. Διερευνά επίσης ερωτήματα σχετικά με τη φύση της αλήθειας, την πεποίθηση, τη δικαιολόγηση και τον ορθολογισμό.
Προσπαθεί να απαντήσει σε ερωτήσεις όπως: Τι είναι γνώση; Ποια είναι η φύση της γνώσης; Τι είναι αυτό που καθορίζει αν κάποιος γνωρίζει κάτι ή όχι; Έχουμε γνώση; Μπορούμε να έχουμε κάποια γνώση;

3.Η Λογική(Logic) που είναι η μελέτη του συλλογισμού και της επιχειρηματολογίας, οι κανόνες τεκμηρίων που επιτρέπουν σε κάποιον να βγάλει συμπεράσματα από προτάσεις που είναι σαν μια μαθηματική απόδειξη.
Οι τύποι συλλογισμού περιλαμβάνουν τον παραγωγικό, τον επαγωγικό και τον απαγωγικό
και οι τύποι λογικής περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων την μαθηματική λογική, φιλοσοφική λογική, λογική μονταλότητας, υπολογιστική λογική, προτασιακή λογική και μη κλασικές λογικές.
Η λογική θα μπορούσε να θεωρηθεί ξεχωριστός κλάδος της φιλοσοφίας, αλλά για τους περισσότερους φιλοσόφους είναι κυρίως το όργανο της ορθής νόησης, το οποίο είναι απαραίτητο όχι μόνο για κάθε μορφή φιλοσοφικής δραστηριότητας, αλλά και για όλες τις επιστήμες.
Ένα μεγάλο μέρος του προβλήματος είναι ότι η φιλοσοφική λογική, σε αντίθεση με τα μαθηματικά, εκφράζεται με λέξεις και όχι με αριθμούς ή σύμβολα και υπόκειται σε όλες τις ασάφειες και λεπτότητες που είναι εγγενείς στη γλώσσα. Η κατασκευή ενός αιτιολογημένου επιχειρήματος περιλαμβάνει τη χρήση της γλώσσας προσεκτικά και με ακρίβεια, εξετάζοντας τις δηλώσεις και τα επιχειρήματά μας για να βεβαιωθούμε ότι σημαίνουν αυτό που νομίζουμε ότι εννοούν. Και όταν μελετάμε τα επιχειρήματα των άλλων, πρέπει να αναλύουμε όχι μόνο τα λογικά βήματα που κάνουν, αλλά και τη γλώσσα που χρησιμοποιούν.

Οι επόμενοι τρεις κλάδοι είναι συνδέδεμενα θέματα, υπό τους γενικούς τίτλους της θεωρίας αξίων(αξιολογία(axiology)) και της πρακτικής φιλοσοφίας, καθώς περιλαμβάνουν μια κανονιστική ή αξιολογική πτυχή, αναζήτηση και αξιολόγηση αξιών που θα ρυθμίσουν τις ενέργειές μας και θα μας καθοδηγήσουν στην οργάνωση της ζωής μας.

4.Η Ηθική/Τα ήθη(Morality/Ethics) που μελετά τι συνιστά καλή και κακή συμπεριφορά, σωστές και λάθος ηθικές αξίες και το καλό και το κακό. Οι κύριες έρευνές του περιλαμβάνουν τον τρόπο ζωής μιας καλής ζωής και τον προσδιορισμό προτύπων ηθικής. Περιλαμβάνει επίσης τη διερεύνηση του κατά πόσον υπάρχει ή όχι ο καλύτερος τρόπος ζωής. Οι κύριοι κλάδοι της ηθικής είναι η κανονιστική ηθική, η μετα-ηθική και η εφαρμοσμένη ηθική.

5.Η Αισθητική(Aesthetics) που μελετά τη φύση της τέχνης, την ομορφιά, το γούστο, την απόλαυση, τις συναισθηματικές αξίες, την αντίληψη και τη δημιουργία και εκτίμηση της ομορφιάς. Ορίζεται ακριβέστερα ως η μελέτη της αίσθησης ή αισθητηριακών συναισθηματικών αξιών, που μερικές φορές ονομάζονται κρίσεις συναισθημάτων και γούστου. Τα κυριότερα τμήματα της είναι η θεωρία της τέχνης, η λογοτεχνική θεωρία, η θεωρία του κινηματογράφου και η θεωρία της μουσικής.

6.Η Πολιτική φιλοσοφία(Political Philosophy) που είναι η μελέτη της κυβέρνησης, της οργάνωσης και της σχέσης ατόμων (ή οικογενειών και ομάδων) με κοινότητες συμπεριλαμβανομένου του κράτους. Περιλαμβάνει ερωτήματα σχετικά με τη δικαιοσύνη, το δίκαιο, την ιδιοκτησία, τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του πολίτη.

Άλλα αξιοσημείωτα υποπεδία περιλαμβάνουν τη φιλοσοφία της επιστήμης, τη φιλοσοφία της γλώσσας, τη φιλοσοφία της θρησκείας, τη φιλοσοφία της ιστορίας και τη φιλοσοφία του νου.

Οι κλάδοι/υποπεδία της φιλοσοφίας μερικές φορές μπορούν να εμπλέκοντε μεταξύ τους και να εμπλέκοντε με άλλους τομείς όπως η επιστήμη, η θρησκεία ή τα μαθηματικά.

Όταν προσπαθούμε να εξηγήσουμε τι είναι η φιλοσοφία, αναπόφευκτα μιλάμε μεταφιλοσοφικά.

Μεταφιλοσοφία

Η μεταφιλοσοφία, που μερικές φορές αποκαλείται φιλοσοφία της φιλοσοφίας, θεωρείται ότι είναι «η διερεύνηση της φύσης της φιλοσοφίας». Η θεματολογία της περιλαμβάνει τους στόχους της φιλοσοφίας, τα όρια της φιλοσοφίας και τις μεθόδους της. Η μεταφιλοσοφία ρωτάει τι είναι η ίδια η φιλοσοφία, τι είδους ερωτήσεις πρέπει να κάνει, πώς θα μπορούσε να τις θέσει και να τις απαντήσει και τι μπορεί να πετύχει κάνοντας τες.

Κομμάτι της φιλοσοφίας ή πάνω από αυτήν;

Θεωρείται από ορισμένους ως θέμα χωριστά ή προγενέστερο και προπαρασκευαστικό της φιλοσοφίας, πάνω ή πέρα από αυτήν, κάποιοι πιστεύουν ότι είναι πιο θεμελιώδες εγχείρημα από την ίδια τη φιλοσοφία, άλλοι βλέπουν τη μεταφιλοσοφία ως εγγενώς μέρος της φιλοσοφίας, ή αυτόματα μέρος της και προτιμάν τον όρο «φιλοσοφία της φιλοσοφίας» αντί για «μεταφιλοσοφία», καθώς αποφεύγει την έννοια μιας ανώτερης δραστηριότητας που κοιτάζει υποτιμητικά την φιλοσοφία, ενώ άλλοι υιοθετούν κάποιο συνδυασμό αυτών των απόψεων.

Οι κλάδοι της μεταφιλοσοφίας

Πολλοί επιμέρους κλάδοι της φιλοσοφίας έχουν το δικό τους κλάδο «μεταφιλοσοφίας», με παραδείγματα η μετα-αισθητική, η μετα-επιστημολογία, η μετα-ηθική και η μεταμεταφυσική (μετα-οντολογία).

Ποίοι είναι οι στόχοι της φιλοσοφίας;

Μερικοί φιλόσοφοι όπως οι υπαρξιστές(existentialists) και οι πραγματιστές(pragmatists) πιστεύουν ότι η φιλοσοφία είναι σε τελική ανάλυση μια πρακτική αρχή που θα πρέπει να μας βοηθήσει να ζήσουμε ουσιαστικές και ευτυχισμένες ζωές, άλλοι όπως οι αναλυτικοί(analytic) φιλόσοφοι πιστεύουν ότι θα πρέπει να μας βοηθήσει να βρούμε την αλήθεια και την γνώση, βλέπουν τη φιλοσοφία ως μια τεχνική, τυπική και εξ ολοκλήρου θεωρητική επιστήμη, με στόχους όπως «η αδιάφορη επιδίωξη της γνώσης για για χάρη της ίδιας της γνώσης», άλλοι θεωρούν ότι ο στόχος της είναι να μας βοηθήσει να βρούμε την καλοσύνη και την δικαιοσύνη, άλλοι θεωρούν ότι ο στόχος της είναι να μας βοηθήσει να έχουμε κατανόηση και σοφία, άλλοι μπορεί να πούν ότι όλοι οι παραπάνω είναι στόχοι που η φιλοσοφία πρέπει να έχει και άλλοι διαφωνούν με όλους αυτούς τους

στόχους, κάποιοι μάλιστα λένε ότι δεν έχει καν νόημα να μιλάμε για τον στόχο της φιλοσοφίας.

Ποία είναι τα όρια της φιλοσοφίας;

Ενώ υπάρχει κάποια συμφωνία ότι η φιλοσοφία περιλαμβάνει γενικά ή θεμελιώδη θέματα, δεν υπάρχει σαφής συμφωνία για μια σειρά ζητημάτων οριοθέτησης, όπως:

1.Ορισμένοι συγγραφείς λένε ότι η φιλοσοφική έρευνα είναι δεύτερης τάξης, έχοντας ως θέμα τις έννοιες, τις θεωρίες και τις προϋποθέσεις, ότι είναι «σκέψη για τη σκέψη», ότι οι φιλόσοφοι μελετούν, αντί να χρησιμοποιούν, τις έννοιες που δομούν τη σκέψη μας.

Ωστόσο, άλλοι προειδοποιούν ότι αυτό δεν είναι πάντα ξεκάθαρο: τα φιλοσοφικά προβλήματα μπορεί να εξημερωθούν από την πρόοδο μιας αρχής και η λειτουργία μιας αρχής μπορεί να επηρεαστεί από τον φιλοσοφικό προβληματισμό.

Δεύτερης τάξης θα πει ανάλυση και κριτική των θεωριών και των προϋποθέσεων των θεωριών

ενώ πρώτης τάξης θα πει άκριτη χρήση των θεωριών.

2.Μερικοί φιλόσοφοι, όπως οι αναλυτικοί(analytic) φιλόσοφοι, υποστηρίζουν ότι η φιλοσοφία διαφέρει από την επιστήμη στο ότι τα ερωτήματά της δεν μπορούν να απαντηθούν εμπειρικά, δηλαδή με παρατήρηση ή πείραμα και τα εμπειρικά ερωτήματα πρέπει να απαντηθούν από την επιστήμη, όχι τη φιλοσοφία, αυτό είναι ένα είδος μεταφιλοσοφικού μη-νατουραλισμού (metaphilosophical non-naturalism).

Ωστόσο, ορισμένες σχολές της σύγχρονης φιλοσοφίας, όπως οι πραγματιστές(pragmatists) και οι νατουραλιστές επιστημολόγοι(naturalist epistemologists), υποστηρίζουν ότι η φιλοσοφία πρέπει να συνδέεται με την επιστήμη και πρέπει να είναι επιστημονική με την ευρεία έννοια αυτού του όρου, «προτιμώντας να βλέπουν τον φιλοσοφικό προβληματισμό ως συνεχή, με την καλύτερη πρακτική εκμετάλλευση οποιουδήποτε τομέα διανοητικής έρευνας» ή ότι τουλάχιστον οι φιλόσοφοι πρέπει να δίνουν προσοχή στην επιστήμη επειδή μπορεί να μας πει πολλά για τις παραδοσιακές φιλοσοφικές συζητήσεις, αυτή είναι η αδύναμη εκδοχή του μεταφιλοσοφικού νατουραλισμού(metaphilosophical naturalism), η ισχυρή εκδοχή λέει ότι η επιστήμη μπορεί να υποκαταστήσει τη φιλοσοφία σε ορισμένες φιλοσοφικές συζητήσεις και οι άλλες συζητήσεις, που η επιστήμη δεν μπορεί να βοηθήσει, δεν αξίζει καν να συνεχιστούν.

3.Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η φιλοσοφία διαφέρει από τη θρησκεία στο ότι δεν αφήνει χώρο για πίστη ή αποκάλυψη: ότι η φιλοσοφία δεν προσπαθεί να απαντήσει σε ερωτήσεις κάνοντας έκκληση σε αποκάλυψη, μύθο ή θρησκευτική γνώση οποιουδήποτε είδους, αλλά αντ’ αυτού χρησιμοποιεί τη λογική. Ωστόσο, φιλόσοφοι και θεολόγοι όπως ο Thomas Aquinas και ο Peter Damian έχουν υποστηρίξει ότι η φιλοσοφία είναι η «δούλα της θεολογίας».

Ποίες είναι οι μέθοδοι της φιλοσοφίας;

Η φιλοσοφική μέθοδος ή μεθοδολογία είναι η μελέτη του πώς να κάνουμε φιλοσοφία. Μια κοινή άποψη μεταξύ των φιλοσόφων είναι ότι η φιλοσοφία διακρίνεται από τους τρόπους που ακολουθούν οι φιλόσοφοι στην αντιμετώπιση των φιλοσοφικών ερωτημάτων. Δεν υπάρχει μόνο μία μέθοδος που χρησιμοποιούν οι φιλόσοφοι για να απαντήσουν σε φιλοσοφικά ερωτήματα, διαφορετικές μέθοδοι είναι κατάλληλες για διαφορετικούς στόχους, επομένως εξαρτάται σε ποια ερώτηση προσπαθείτε να απαντήσετε.
Ωστόσο, υπάρχουν μέθοδοι που απορρίπτονται από ορισμένους φιλοσόφους και κάποιες που θεωρούνται πιο χρήσιμες ή σημαντικές.
Στις φιλοσοφικές μέθοδους περιλαμβάνονται:

1.Το ορθολογικό επιχείρημα, το οποίο είναι ευρέως αποδεκτό.

2.Η εννοιολογική ανάλυση(conceptual analysis), η οποία είναι κυρίως η διαδικασία διάσπασης ενός σύνθετου θέματος σε μικρότερα μέρη προκειμένου να κατανοηθεί καλύτερα, για παράδειγμα, αντί να πούμε το x είναι ένα τρίγωνο, λέμε ότι το x είναι ένα σχήμα με ακριβώς τρεις γωνίες, μπορούμε να δούμε εάν μια δεδομένη ανάλυση είναι σωστή συνήθως χρησιμοποιώντας “τη μέθοδο των περιπτώσεων” όπου προσπαθούμε να βρούμε μια περίπτωση που η ανάλυση αποτυγχάνει και αν τη βρούμε τότε η ανάλυση είναι λάθος αν όχι τότε είναι σωστή, για παράδειγμα εάν μια ανάλυση λέει ότι όλα τα φρούτα έχουν σπόρους και βρίσκουμε μια περίπτωση φρούτου χωρίς σπόρους, απορρίπτουμε αυτήν την ανάλυση, οπότε δημιουργώντας μια περίπτωση όπου, διαισθητικά, αναγνωρίζουμε ότι ένας ισχυρισμός μιας θεωρίας είναι ψευδής. Αυτό φυσικά χρησιμοποιεί μια άλλη φιλοσοφική μέθοδο που είναι η διαίσθηση.
Μια αντίρρηση σε αυτή τη μέθοδο είναι ότι η υπόθεση της εννοιολογικής ανάλυσης υποθέτει ότι οι έννοιες λειτουργούν όπως οι ορισμοί, αλλά άλλες απόψεις λένε ότι μια έννοια εφαρμόζεται σε ένα αντικείμενο μόνο σε περίπτωση που το αντικείμενο μοιράζεται έναν επαρκή αλλά ασαφή αριθμό ιδιοτήτων με τυπικές περιπτώσεις αυτής της έννοιας,
για παράδειγμα τα μήλα και τα πορτοκάλια είναι χαρακτηριστικές περιπτώσεις της έννοιας φρούτο, όλοι τα αναγνωρίζουμε αμέσως ως φρούτα, άλλα είδη στη συνέχεια κρίνονται ως φρούτα με βάση τις σχετικές ομοιότητες με αυτές τις τυπικές περιπτώσεις φρούτων ή με βάση τις σχετικές διαφορές με αυτά τα φρούτα, αυτό δημιουργεί ασαφείς περιπτώσεις όπως η ντομάτα.
Μια άλλη ένσταση είναι ότι κάθε προτεινόμενη ανάλυση φαίνεται να αντιμετωπίζει αντιπαραδείγματα, όσο περισσότερο αναλύουμε κάτι, είναι εύκολο να βρούμε μια περίπτωση που είναι λανθασμένη, για παράδειγμα, η δικαιολογημένη αληθινή πεποίθηση θεωρούνταν ότι είναι ο ορισμός της γνώσης, αλλά όχι πια αφού έχουν παρουσιαστεί πολλές περιπτώσεις στις οποίες αυτός ο ορισμός αποτυγχάνει.

3.Η εννοιολογική μηχανική(conceptual engineering) που εστιάζει στον καλύτερο τρόπο αξιολόγησης και βελτίωσης των εννοιολογικών σχημάτων μας. Είναι ο σχεδιασμός, η υλοποίηση και η αξιολόγηση των εννοιών, περιλαμβάνει το σχεδιασμό νέων εννοιών ή την αναθεώρηση παλαιών εννοιών. Ενώ η εννοιολογική ανάλυση είναι περιγραφική και ασχολείται με την αποκάλυψη των λογικών σχέσεων μεταξύ των εννοιών μας όπως είναι τώρα και προσπαθεί να απαντήσει στο ερώτημα, είναι αυτός ο ορισμός σωστός ή λάθος; Η εννοιολογική μηχανική είναι αναθεωρητική, προσπαθεί να απαντήσει στο ερώτημα, είναι αυτός ο ορισμός χρήσιμος για την έννοια μας, είναι ικανοποιητικός και απλός; Μας βοηθά να συστηματοποιήσουμε τις γνώσεις μας; Οι έννοιες που χρησιμοποιούμε επί του παρόντος μπορεί να είναι ασαφείς, ασυνάρτητες ή προβληματικές, γι’ αυτό θα πρέπει να προσπαθήσουμε να αναπτύξουμε μια αναθεωρημένη ιδέα, μια έννοια που μπορεί να παίξει όλους τους σημαντικούς ρόλους που παίζει η τρέχουσα έννοια χωρίς όλες τις ασυναρτησίες που είχε η τρέχουσα έννοια που θα είναι πιο χρήσιμη ανάλογα σχετικά με το ποιος είναι ο στόχος μας, για παράδειγμα, η έννοια της γνώσης μπορεί να είναι προβληματική, επομένως μπορεί να είναι πιο κατάλληλο να κατακερματιστεί η έννοια για να παρέχει μια περιγραφή της αφηρημένης επιστημονικής γνώσης όπως στη γενική σχετικότητα και μια αναφορά της βασικής αντιληπτικής γνώσης, όπως όταν ένας σκύλος γνωρίζει ότι υπάρχει μια γάτα στο δέντρο. Το επιχείρημα υπέρ της εννοιολογικής μηχανικής από τον Cappelen, που ονομάζεται επιχείρημα κύριος έχει ως εξής:
Εάν μια λέξη έχει μια συγκεκριμένη σημασία, υπάρχουν παρόμοιες σημασίες που θα μπορούσε να έχει.
Δεν υπάρχει λόγος να υποθέσουμε ότι η τρέχουσα σημασία είναι η καλύτερη σημασία που θα μπορούσε να έχει αυτή η λέξη. (ανάλογα με τους στόχους μας)
Είναι σημαντικό να διασφαλίσουμε ότι οι λέξεις μας έχουν την καλύτερη δυνατή σημασία.
Ως συνέπεια, όταν κάνουμε φιλοσοφία, θα πρέπει να προσπαθήσουμε να βρούμε τις καλύτερες σημασίες για τους φιλοσοφικούς όρους.
Επομένως οι φιλόσοφοι θα πρέπει να κάνουν εννοιολογική μηχανική.

4.Η διαίσθηση(intuition) που είναι η δύναμη της απόκτησης γνώσης που δεν μπορεί να αποκτηθεί ούτε με συμπέρασμα ούτε με παρατήρηση, ούτε με λόγο, ούτε με εμπειρία. Είναι κατά μία έννοια αυτόματη ή ενστικτώδη αναγνώριση των χαρακτηριστικών των ιδεών μας για τον κόσμο όπως ότι ένα τετράγωνο δεν είναι κύκλος χωρίς να χρειάζεται συστηματική αιτιολόγηση.
Μερικοί φιλόσοφοι αμφισβητούν τη διαίσθηση ως βασικό εργαλείο στη φιλοσοφική έρευνα, απορρίπτουν τη διαίσθηση καθώς συχνά επηρεάζεται από άσχετους παράγοντες, μπορεί να είναι σχετική, αναξιόπιστη και συχνά λανθασμένη.

5.Η πειραματική φιλοσοφία, η οποία είναι μια μορφή φιλοσοφικής έρευνας που χρησιμοποιεί τουλάχιστον εν μέρει την εμπειρική έρευνα —ειδικά τη δημοσκόπηση— για την αντιμετώπιση επίμονων φιλοσοφικών ερωτημάτων. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με τις μεθόδους που βρίσκονται στην αναλυτική φιλοσοφία, όπου κάποιοι λένε ότι ένας φιλόσοφος ξεκινά κάνοντας έκκληση στις διαισθήσεις του/της για ένα ζήτημα και στη συνέχεια σχηματίζει ένα επιχείρημα με αυτές τις διαισθήσεις ως προϋποθέσεις.

6.Η εμπειρική φιλοσοφία που είναι η επιδίωξη της γνώσης μέσω της παρατήρησης και του πειράματος και όχι με θεωρητική ανάλυση ή εικασίες.

7.Η τυπική φιλοσοφία που είναι μια προσέγγιση με τυπική γλώσσα και συστηματική παρουσίαση,
η κύρια ιδέα είναι ότι με την τυπικότητα είναι δυνατό να συναχθεί η αλήθεια και το προτασιακό περιεχόμενο απευθείας από τη γραμματική και τη σύνταξη. Ο απώτερος στόχος είναι μια τέλεια επιστημονική γλώσσα όπου οι αμφιβολίες και οι παρεξηγήσεις είναι αδύνατες (όπως στα μαθηματικά), αλλά που παραμένει γλώσσα.

8.Η γλωσσική φιλοσοφία ή ανάλυση που είναι η άποψη ότι πολλά ή όλα τα φιλοσοφικά προβλήματα μπορούν να λυθούν (ή να διαλυθούν) δίνοντας μεγαλύτερη προσοχή στη γλώσσα, είτε με μεταρρύθμιση της γλώσσας είτε με κατανόηση της καθημερινής γλώσσας που χρησιμοποιούμε σήμερα καλύτερα.

9.Η υπολογιστική φιλοσοφία η οποία είναι η χρήση μηχανοποιημένων υπολογιστικών τεχνικών για τη δημιουργία, την επέκταση και την ενίσχυση της φιλοσοφικής έρευνας.

10.Η γενεαλογική μέθοδος, η οποία είναι μια ιστορική τεχνική στην οποία αμφισβητείται η ευρέως κατανοητή εμφάνιση διαφόρων φιλοσοφικών και κοινωνικών πεποιθήσεων, όπως η παρακολούθηση των γενεαλογικών γραμμών μιας έννοιας, όχι απλώς τεκμηρίωση της μεταβαλλόμενης σημασίας της (ετυμολογία), αλλά η κοινωνική βάση της μεταβαλλόμενης σημασίας της, επεκτείνοντας έτσι τη δυνατότητα ανάλυσης.

11.Πειράματα σκέψης/νοητικά πειράματα

12.Ερωτήσεις και κριτική συζήτηση
(όπως η σωκρατική μέθοδος)

Υπάρχει φιλοσοφική πρόοδος;

Ένα σημαντικό ερώτημα στη μεταφιλοσοφία είναι αυτό του κατά πόσο συμβαίνει ή όχι η φιλοσοφική πρόοδος και ακόμη περισσότερο, εάν μια τέτοια πρόοδος στη φιλοσοφία είναι καν δυνατή.

Πολλές φιλοσοφικές συζητήσεις που ξεκίνησαν στην αρχαιότητα συζητούνται ακόμη και σήμερα.

Κάποιοι λένε ότι καμία φιλοσοφική πρόοδος δεν έχει σημειωθεί από τότε ή τουλάχιστον πολύ λίγη.

Άλλοι βλέπουν πρόοδο στη φιλοσοφία παρόμοια με αυτήν στην επιστήμη. Εν τω μεταξύ, ορισμένοι υποστηρίζουν ότι η «πρόοδος» είναι το λάθος πρότυπο για να κρίνουμε τη φιλοσοφική δραστηριότητα.

Έχει μάλιστα αμφισβητηθεί, κυρίως από τον Ludwig Wittgenstein, αν υπάρχουν πραγματικά γνήσια φιλοσοφικά προβλήματα. Το αντίθετο έχει επίσης υποστηριχθεί, για παράδειγμα από τον Karl Popper, ο οποίος υποστήριξε ότι τέτοια προβλήματα υπάρχουν, ότι είναι επιλύσιμα και ότι είχε πράγματι βρει σίγουρες λύσεις σε ορισμένα από αυτά.

Η μεταφιλοσοφία του Friedrich Schlegel

Ο Friedrich Schlegel παρατήρησε ότι υπήρχε λίγη φιλοσοφία σχετικά με τη φιλοσοφία (μεταφιλοσοφία), υπονοώντας ότι θα έπρεπε να αμφισβητήσουμε τόσο τον τρόπο λειτουργίας της δυτικής φιλοσοφίας όσο και την υπόθεση ότι ένας γραμμικός τύπος επιχειρήματος είναι η καλύτερη προσέγγιση. Ο Schlegel διαφωνεί με τις προσεγγίσεις του Αριστοτέλη και του René Descartes, λέγοντας ότι είναι λάθος να υποθέτουν ότι υπάρχουν στέρεες «πρώτες αρχές» που μπορούν να αποτελέσουν ένα σημείο εκκίνησης. Πιστεύει επίσης ότι δεν είναι δυνατόν να φτάσουμε σε τελικές απαντήσεις, γιατί κάθε συμπέρασμα ενός επιχειρήματος μπορεί να τελειοποιηθεί ατελείωτα. Περιγράφοντας τη δική του προσέγγιση, την “αντανακλαστικότητα”(reflexivity) ο Schlegel λέει ότι η φιλοσοφία πρέπει πάντα «να ξεκινά από τη μέση… είναι ένα σύνολο και ο δρόμος για την αναγνώρισή της δεν είναι ευθεία γραμμή αλλά ένας κύκλος». Ο πιο σύγχρονος, George Hegel, ανέλαβε την υπόθεση της αντανακλαστικότητας(reflexivity) — το σύγχρονο όνομα για την εφαρμογή φιλοσοφικών μεθόδων στο ίδιο το θέμα της φιλοσοφίας — μετά από αυτόν.

Η μεταφιλοσοφία του Bertrand Russell

Ο Bertrand Russell έγραψε:

“Μπορούμε να παρατηρήσουμε ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της φιλοσοφίας. Αν κάποιος κάνει την ερώτηση τι είναι μαθηματικά, μπορούμε να του δώσουμε έναν ορισμό από το λεξικό, που θα είναι ως έναν βαθμό μια αδιαμφισβήτητη δήλωση… Οι ορισμοί μπορούν να δοθούν με αυτόν τον τρόπο σε οποιοδήποτε πεδίο όπου υπάρχει ένα σύνολο ορισμένων γνώσεων. Αλλά η φιλοσοφία δεν μπορεί να οριστεί έτσι. Οποιοσδήποτε ορισμός της είναι αμφιλεγόμενος και ενσωματώνει ήδη μια φιλοσοφική στάση. Ο μόνος τρόπος για να μάθουμε τι είναι η φιλοσοφία, είναι να κάνουμε φιλοσοφία.“

Η μεταφιλοσοφία του Martin Heidegger
Ο Martin Heidegger είπε: Όταν ρωτάμε, “Τι είναι η φιλοσοφία;” τότε προφανώς παίρνουμε θέση πάνω και, επομένως, έξω από τη φιλοσοφία. Αλλά ο στόχος της ερώτησής μας είναι να εισέλθουμε στη φιλοσοφία, να παραμείνουμε σε αυτήν, να λειτουργήσουμε με τον τρόπο της, δηλαδή να «φιλοσοφήσουμε». Ο δρόμος της συζήτησής μας πρέπει, λοιπόν, όχι μόνο να έχει σαφή κατεύθυνση, αλλά αυτή η κατεύθυνση πρέπει ταυτόχρονα να μας εγγυάται ότι κινούμαστε μέσα στη φιλοσοφία και όχι έξω από αυτήν και γύρω από αυτήν.

Η μεταφιλοσοφία του Gilbert Ryle
Πολλοί φιλόσοφοι έχουν εκφράσει αμφιβολίες για την αξία της μεταφιλοσοφίας. Μεταξύ αυτών είναι ο Gilbert Ryle που είπε: “η ενασχόληση με ερωτήσεις σχετικά με τις μεθόδους τείνει να μας αποσπά την προσοχή από τη δίωξη των ίδιων των μεθόδων. Τρέχουμε κατά κανόνα, χειρότερα, όχι καλύτερα, αν σκεφτόμαστε πολύ για τα πόδια μας. Ας μην μιλάμε λοιπόν γιαυτό, αλλά απλώς να το κάνουμε.”

Η μεταφιλοσοφία του Henry Odera Oruka

Ο Henry Odera Oruka εξετάζει γιατί η φιλοσοφία στην υποσαχάρια Αφρική έχει συχνά παραβλεφθεί και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οφείλεται κυρίως στο ότι είναι μια προφορική παράδοση, ενώ οι φιλόσοφοι γενικά τείνουν να εργάζονται με γραπτά κείμενα. Μερικοί άνθρωποι ισχυρίστηκαν ότι η φιλοσοφία συνδέεται απαραίτητα με τη γραφή, αλλά ο Oruka διαφωνεί. Για να εξερευνήσουμε τη φιλοσοφία μέσα στις προφορικές παραδόσεις της Αφρικής, ο Oruka πρότεινε μια προσέγγιση που ονόμασε «φιλοσοφική σοφία». Η μεταφιλοσοφική του προσέγγιση είναι η εθνογραφία(ethnography), δανείστηκε την εθνογραφική προσέγγιση της ανθρωπολογίας, όπου οι άνθρωποι παρατηρούνται στο καθημερινό τους περιβάλλον και οι σκέψεις και οι πράξεις τους καταγράφονται μέσα στο πλαίσιο που γίνονται. Ηχογράφησε συνομιλίες με ανθρώπους που θεωρούνταν σοφοί από την τοπική τους κοινωνία. Εκείνοι οι σοφοί που είχαν εξετάσει κριτικά τις ιδέες τους σχετικά με παραδοσιακά φιλοσοφικά θέματα, όπως ο Θεός ή η ελευθερία, και βρήκαν μια λογική βάση γι’ αυτές, μπορούσαν ο Oruka πιστεύει να θεωρηθούν φιλοσοφικοί σοφοί. Αυτές οι συστηματικές απόψεις αξίζει να διερευνηθούν στο φως ευρύτερων φιλοσοφικών προβληματισμών και ερωτημάτων.

Μέσω του μεταφιλοσοφικού στοχασμού κάποιοι έφτασαν στην αντιφιλοσοφία.

Αντιφιλοσοφία

Η αντιφιλοσοφία έχει χρησιμοποιηθεί ως δυσφημιστική λέξη, από ανθρώπους όπως οι αντιδιανοούμενοι (ακόμα και οι διανοούμενοι αντιδιανοούμενοι), οι υποστηρικτές της ριζοσπαστικής αντιφιλοσοφίας που προσπαθούν να δυσφημήσουν και να καταπατήσουν τη σχέση των φιλοσόφων με την αλήθεια, ορισμένοι φυσικοί επιστήμονες που υποστηρίζουν την αποκλειστικότητα της επιστημονικής μεθόδου ως τη μόνη ορθή μέθοδο και θρησκευτικοί φονταμενταλιστές που βασίζονται στην τυφλή πίστη,

αλλά η αντιφιλοσοφία έχει χρησιμοποιηθεί επίσης με πιο ουδέτερη ή θετική χροιά ως εναντίωση στην παραδοσιακή φιλοσοφία. Η αντιφιλοσοφία με αυτήν την έννοια είναι αντιθεωρητική, επικριτική προς τις εκ των προτέρων ή προκατειλημμένες αιτιολογήσεις.

Ο θάνατος της φιλοσοφίας
Οι αντιφιλόσοφοι κατά της παραδοσιακής φιλοσοφίας υποστηρίζουν ότι, όταν η ανάγκη για αιώνιες απαντήσεις σταματάει, τότε η εμμονή να θέτουμε ερωτήματα που ασχολούνται με αιώνιες ιδέες(φιλοσοφικές ιδέες που προσπάθησαν να ξεφύγουν από τον χρόνο και την ιστορία και να εστιάσουν στην αιωνιότητα και την ανιστορικότητα), τα όρια ή τα λεγόμενα υπερβατικά (αυτά που υπερβαίνουν τα όρια κάθε δυνατής εμπειρίας) έχουν τελειώσει. Είναι μια ασθένεια από την οποία απαλλαγήκαμε.
Με την ανάγκη, την επιθυμία να μην εκφράσουμε καθολικά ερωτήματα ή να προσπαθήσουμε να σκεφτούμε απόλυτα, χάνει κανείς την ανάγκη να αναζητήσει και να επινοήσει καθολικά αληθινές και απόλυτες απαντήσεις. Γι’ αυτό συνέβη ο θάνατος της φιλοσοφίας.
Τι πάει λάθος με την φιλοσοφία; Είναι ο τρόπος αντιμετώπισης (συχνά όχι λογικός, «φιλοσοφικός» στοχασμός και συλλογισμός) του αντικειμένου του θέματος.
Ο σκοπός της φιλοσοφίας δεν είναι να ανακαλύψει ή
να αναπτύξει νέες ή περισσότερες πραγματικές πληροφορίες ή γνώση όπως συμβαίνει με τις επιστήμες, τις κοινωνικές επιστήμες, τη γλωσσολογία κ.λπ. Ο σκοπός της φιλοσοφίας είναι να διευκρινίσουμε πράγματα που σκεφτόμαστε και λέμε, να εντοπίσουμε παραπλανητικές έννοιες, παραπλανητικούς τρόπους έκφρασης και χρησιμοποίησης ιδεών, παραπλανητικούς και μπερδεμένους λόγους που κάνουμε κάτι, να βγάλουμε στο φως τους λόγους που φιλοσοφούμε, να αναγνωρίζουμε πότε γίνονται παραπλανητικές εικασίες και γενικεύσεις, να μην εμπλέκομαστε σε τέτοιες γενικεύσεις και εικασίες στο όνομα της φιλοσοφίας, καθώς η φιλοσοφία δεν μπορεί να κάνει τέτοιες αξιώσεις.
Ο στοχαστής πρέπει να είναι ξεκάθαρος σχετικά με το αντικείμενο του θέματος που επιθυμεί να χρησιμοποιήσει και τα υπερβατικά του αντικείμενου αυτού (υποθέσεις, πλαίσια αναφοράς, όρους, στόχους, κ.λπ.), και να μην ενεργεί σαν αυτά να είναι φιλοσοφικά.

Αντι-ακαδημαϊσμός
Ορισμένοι αντιφιλόσοφοι κατά της παραδοσιακής φιλοσοφίας υποστηρίζουν ότι, οι ακαδημαϊκοί στοχαστές που εργάζονται στη φιλοσοφία και την χρησιμοποιούν για δικά τους κίνητρα, για παράδειγμα για την επαγγελματική τους ζωή, τέτοια άτομα που ζουν από τη φιλοσοφία την χρησιμοποιούν για να παράγουν άρθρα, βιβλία κ.λπ. ως μέρος του επαγγελματικού τους ρόλου, να προσθέσουν στο status τους, στα ονόματα τους και τα επαγγελματικά τους προσόντα. Τέτοια άτομα βρίσκουν έναν ατελείωτο κατάλογο πιθανών θεμάτων, εμπλέκονται σε τομείς που περνούν σε άλλους κλάδους, φαντάζονται ότι εργάζονται στον τομέα της φιλοσοφίας ενώ στην πραγματικότητα έχουν ήδη περάσει σε έναν άλλο τομέα και εμπλέκονται σε κοινωνικο-πολιτιστικές πρακτικές που δεν είναι πλέον φιλοσοφικές. Τους ενδιαφέρει περισσότερο να δουλέψουν στο πλαίσιο της άκριτα αποδεκτής αντίληψής τους για το τι είναι η φιλοσοφία, τι πρέπει να είναι και τι θα έπρεπε να είναι. Βρίσκουμε τέτοιες ιδεολογικές έννοιες της φιλοσοφίας να υποσκάπτουν την περισσότερη αν όχι όλη την ακαδημαϊκή φιλοσοφία, όταν πληρώνονται για να σκεφτούν, οι «φιλόσοφοι» δεν κάνουν ερωτήσεις που συντρίβουν, καταστρέφουν, φέρνουν επανάσταση και μεταμορφώνουν τη φιλοσοφία.

Από τη γνώση στη σοφία
Μερικοί αντιφιλόσοφοι κατά της παραδοσιακής φιλοσοφίας υποστηρίζουν ότι οι πρωτότυποι και δημιουργικοί στοχαστές στη φιλοσοφία, την μεταμορφώνουν
φιλοσοφώντας. Αυτός ο τύπος στοχαστή αμφισβητεί τη φύση της φιλοσοφίας
της ίδιας. Θέτει ερωτήσεις για τη βάση, την προέλευση, τη φύση και άλλα υπερβατικά αυτής της
κοινωνικοπολιτισμικής πρακτικής. Αμφισβητεί την ύπαρξη, την ανθρώπινη ύπαρξη, τον πολιτισμό, την ίδια τη φιλοσοφία, ακόμη και τον εαυτό του και τη ζωή και ύπαρξη του ίδιου, ποια είναι η λογική τέτοιων πραγμάτων, ποιος είναι ο σκοπός και το νόημα αυτών των πραγμάτων.
Ορισμένα από τα υπερβατικά που αμφισβητούνται από αυτό το είδος εις βάθος, πρωτότυπης έρευνας αφορούν υποκείμενες υποθέσεις και προϋποθέσεις.
Χρειαζόμαστε μια επανάσταση στους στόχους και τις μεθόδους της ακαδημαϊκής έρευνας, έτσι ώστε ο βασικός στόχος να γίνει η προώθηση της σοφίας με λογικά μέσα, και όχι απλώς να αποκτήσουμε γνώσεις, δεδομένα και πληροφορίες.

Παράδειγμα αντιφιλοσοφικών θέσεων στην Ηθική

Οι αντιφιλόσοφοι θα μπορούσαν να υποστηρίξουν ότι, όσον αφορά την ηθική, υπάρχει μόνο πρακτικός, συνηθισμένος συλλογισμός. Επομένως, είναι λάθος να τίθενται εκ των προτέρων γενικές ιδέες για το τι είναι καλό για φιλοσοφικούς λόγους. Για παράδειγμα, είναι λάθος να υποθέτουμε γενικά ότι μόνο η ευτυχία έχει σημασία, όπως στον “ωφελιμισμό”(utilitarianism). Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι κάποιο “ωφελιμιστικό” επιχείρημα δεν μπορεί να ισχύει όταν πρόκειται για το τι είναι σωστό σε κάποια συγκεκριμένη περίπτωση.

Αυτό είναι ένα είδος ιδιαιτερισμού(particularism).

Παράδειγμα αντιφιλοσοφικών θέσεων στη Μεταφυσική (Οντολογία)
Οι αντιφιλόσοφοι θα μπορούσαν να υποστηρίξουν ότι δεν προσυπογράφονται ή δεν δεσμεύονται με
μια οντολογική θέση, για παράδειγμα ιδεαλιστής, ρεαλιστής, νατουραλιστής κ.λπ., επομένως δεν έχουν μία οντολογία, αλλά χρησιμοποιούν οντολογίες με λειτουργικό τρόπο, άρα μια λειτουργική οντολογία. Χρησιμοποιούν, απλώς προσωρινά, την κατάλληλη οντολογία για ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, ώστε να κατανοήσουν τα περιεχόμενα αυτού του πλαισίου, αυτού που θέλει να εκφράσει, να απεικονίσει ή να επικοινωνήσει ο συγγραφέας, ο ηθοποιός ή ο δημιουργός ενός πλαισίου. Αυτό είναι προφανώς μόνο μια προσωρινή δέσμευση, ένα λειτουργικό εργαλείο και εξαρτάται από το πλαίσιο που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας. Επομένως, μπορεί να χρησιμοποιήσουν πολλαπλές, σχετικές με το πλαίσιο οντολογίες, προσωρινά για τη λειτουργικότητά τους, σαν να είναι εργαλεία. Στη συνέχεια, αφού έχουν κατανοήσει με «ενσυναίσθηση» τα περιεχόμενα του πλαισίου, μπορούν να αναστείλουν αυτές τις οντολογίες έτσι ώστε να είναι σε θέση να δουν και να αντιμετωπίσουν το πλαίσιο πιο αντικειμενικά.
Αυτό είναι ένα είδος οντολογικού αναρχισμού.

Παράδειγμα αντιφιλοσοφικών θέσεων στην Επιστημολογία
Οι αντιφιλόσοφοι θα μπορούσαν να υποστηρίξουν ότι δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για την αλήθεια, για το αν οι πεποιθήσεις είναι δικαιολογημένες ή όχι και ότι ενδιαφέρονται περισσότερο για το αν κάτι έχει νόημα ή όχι, εάν αυτό που λέει ή κάνει κάποιος έχει νόημα όταν λαμβάνεται υπόψη στο πλαίσιο στο οποίο εκφράζεται.

Η αντιφιλοσοφία του Ludwig Wittgenstein

Οι απόψεις του Ludwig Wittgenstein, και συγκεκριμένα η μεταφιλοσοφία του, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι αντιφιλοσοφία.

Ο Wittgenstein ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχουν σφαίρες φαινομένων των οποίων η μελέτη είναι η ειδική δουλειά ενός φιλοσόφου και για τα οποία θα πρέπει να επινοήσει βαθιές a priori θεωρίες (apriori είναι κάτι που μπορεί να αποκτηθεί ανεξάρτητα από την εμπειρία) και περίπλοκα υποστηρικτικά επιχειρήματα. Δεν μπορούν να γίνουν εκπληκτικές ανακαλύψεις για γεγονότα, που δεν είναι ανοιχτές στις μεθόδους της επιστήμης, αλλά προσβάσιμες “από την πολυθρόνα” μέσω κάποιου συνδυασμού διαίσθησης, καθαρού λόγου και εννοιολογικής ανάλυσης.

Άλλες αντιφιλοσοφίες
Άλλες σχολές σκέψης που έχουν επίσης θεωρηθεί ως αντιφιλοσοφία είναι οι αρχαίοι σκεπτικιστές, ο πυρρονισμός, οι ριζοσπαστικοί εμπειριστές, οι αφελείς ρεαλιστές, ορισμένοι υπαρξιστές, ορισμένοι πραγματιστές και μερικοί μαρξιστές.

Για να κάνεις το τεστ πάτα στο παρακάτω link:

testmoz.com/10452792

Αφήγηση Στίρνερ

Είμαι ο μοναδικός,

δεν ξέρω τίποτε από τη δυϊκότητα ενός προϋποθέτοντος και προϋποτιθέμενου εγώ

(ενός «ατελούς» και «τέλειου» εγώ ή ανθρώπου)· αυτό το πράγμα όμως, ότι αναλώνω τον εαυτό μου, σημαίνει μόνον ότι εγώ είμαι.

Δεν προϋποθέτω τον εαυτό μου, επειδή κάθε στιγμή απλώς

θέτω ή δημιουργώ τον εαυτό μου, και είμαι

μόνο επειδή δεν προϋποτίθεμαι αλλά τίθεμαι,

και, επιπλέον, τίθεμαι

μόνο τη στιγμή που θέτω τον εαυτό μου·

δηλαδή, είμαι δημιουργός και δημιούργημα μαζί.

Βλέπετε, υπάρχουν τρεις τρόποι αντιμετώπισης της ύπαρξης.
Ο πρώτος είναι η ψύχωση.
Ο δεύτερος είναι ο ναρκισσισμός.
Ο τελευταίος είναι το τίποτα.

Ο πρώτος είναι η ψύχωση.

Η ψύχωση είναι όταν δημιουργούμε εσωτερικά αντικείμενα και μετά προσποιούμαστε ότι είναι εξωτερικά.
Εφευρίσκουμε τον θεό και προσποιούμαστε ότι υπάρχει.
Εφευρίσκουμε, δημιουργούμε το έθνος-κράτος και
μετά πεθαίνουμε για αυτό.
Υιοθετούμε πεποιθήσεις και αξίες και τις υπερασπιζόμαστε με αιματοχυσία και μάχες.
Όταν έχουμε πίστη στον θεό,
όταν αγωνιζόμαστε για τη χώρα μας, όταν υπερασπιζόμαστε τις αξίες μας,
όταν θυσιαζόμαστε για τις πεποιθήσεις μας,
αυτό γίνεται γιατί συγχέουμε τα εσωτερικά αντικείμενα, τις εφευρέσεις, τα παρασκευάσματα,
τις αφηγήσεις, τα σενάρια, την φαντασία με την πραγματικότητα.
Δεν υπάρχει τίποτα όπως ο θεός ή το έθνος.
Η σημαία δεν είναι παρά ένα κομμάτι υφάσματος.
Οι πεποιθήσεις και οι αξίες εξαρτώνται από τον πολιτισμό, εξαρτώνται από την περίοδο, εξαρτώνται από την κοινωνία.
Οτιδήποτε εξαρτάται δεν είναι πραγματικό.
Οι πεποιθήσεις και οι αξίες επινοούνται από άτομα ή συλλογικότητες και τότε όλοι τις αντιμετωπίζουν σαν να έχουν μια ύπαρξη από μόνα τους. Αυτή είναι μια λύση που τηρεί η συντριπτική πλειονότητα της ανθρωπότητας. Όλες οι ψυχωτικές μας αφηγήσεις απέτυχαν.
Η θρησκεία απέτυχε.
Ο κομμουνισμός απέτυχε, ο ναζισμός απέτυχε, ο καπιταλισμός απέτυχε.
Η φιλελεύθερη δημοκρατία αποτυγχάνει.
Η επιστήμη είναι μια ψυχωτική αφήγηση, όταν λατρεύει την λογική, όταν έχει την ίδια δομή με την θρησκεία και έτσι οι αλλαγές “παραδειγμάτων”(ένα παράδειγμα είναι ένα ξεχωριστό σύνολο εννοιών ή προτύπων σκέψης, συμπεριλαμβανομένων θεωριών, μεθόδων έρευνας, αξιώσεων και προτύπων) στην επιστήμη είναι μέσα σε αυτά τα όρια, δεν αλλάζουν πραγματικά την ουσία της επιστήμης. Η ψύχωση είναι να πω. Ίσως μόνος μου δεν έχω νόημα, αλλά όταν ενσωματώνομαι σε κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό μου έχω.
Παίρνω νόημα μέσω αυτής της ενσωμάτωσης, μέσω αυτής της ολοκλήρωσης.
Όταν γίνω μέρος του θεού, αποκτώ το νόημα του θεού.
το σκοπό του θεού, το σχέδιο του θεού, το στόχο του θεού. Γίνομαι πράκτορας του θεού πιστεύοντας στον θεό, έχοντας πίστη. Όταν γίνω μέλος του έθνους, είμαι πολίτης του. Το κράτος μου προσδίδει σημασία και νόημα. Το έθνος-κράτος απέκτησε ξαφνικά τη δική του ζωή,
και δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους υπερασπιζόμενοι, προστατεύοντας ένα εσωτερικό αντικείμενο που ξαφνικά έγινε ένα εξωτερικό αντικείμενο.
Η ψύχωση είναι σύγχυση του εσωτερικού σου
κόσμου, το εσωτερικό σου τοπίο, η ψυχοδυναμική σου με μια εξωτερική οντότητα που είναι μεγαλύτερη από τον εαυτό σου και στην οποία μπορείς να υπαχθείς, που μπορεί να σε καταναλώσει, η οποία μπορεί σε αφομοιώσει, με την οποία μπορείς να συγχωνευτείς.
Η ψύχωση είναι μια λύση εξάρτησης. Στην ψυχωτική αφήγηση πρέπει να σκοτώσεις
τον εαυτό σου και να τον κάνεις κόσμο.

Ο δεύτερος είναι ο ναρκισσισμός.

Ναρκισσισμός είναι όταν αντιλαμβανόμαστε εξωτερικά αντικείμενα και μετά προσποιούμαστε ότι είναι εσωτερικά.
Οι ναρκισσιστές λένε ότι η πηγή του νοήματος και η πηγή της σημασίας είμαι “εγώ”. Φυσικά, ο εαυτός των ναρκισσιστών ονομάζεται ψεύτικος εαυτός, οι ναρκισσιστές είναι η μόνη ομάδα ανθρώπων, η μόνη κατηγορία ανθρώπων χωρίς εγώ. Στη ναρκισσιστική λύση η ταυτότητα γίνεται άπειρη. Θεωρώ ότι ο κόσμος είμαι εγώ, και άρα: Είμαι το νόημα. Είμαι η σημασία.
Είμαι η πηγή όλων όσων έχουν νόημα. Είμαι ο θεός.
Όλο το σύμπαν δεν έχει νόημα χωρίς εμένα.
Ο ναρκισσιστής δεν μπορεί να καταλάβει ότι εδώ τελειώνει το εγώ του και εκεί ξεκινάει ο κόσμος γιατί δεν έχει εγώ. Ο ναρκισσιστής φτιάχνεται από τους γύρω του, είναι ένας καθρέπτης, καταπίνει τον κόσμο και χωνεύει τον κόσμο. Ο ναρκισσιστής δεν υπάρχει χωρίς τους άλλους. Στην ναρκισσιστική αφήγηση πρέπει να σκοτώσεις τον κόσμο και να τον κάνεις εαυτό σου.

Και η τρίτη λύση είναι μόνο για τους δυνατούς. Το τίποτα.

Μόνο ο πολύ δυνατός και ο πολύ ανθεκτικός και
ο πολύ “διαφωτισμένος” με την πιο αληθινή έννοια της λέξης μπορούν να δεχτούν ότι δεν είναι καν σε θέση να αποδεχτούν την ανυπαρξία.
Το τίποτα είναι όρια.
Τι είναι ένα υγιές ψυχολογικό όριο;
Είναι μια συνειδητοποίηση ότι εδώ είναι που τελειώνω εγώ και ο κόσμος ξεκινά, εδώ σταματώ και εκεί ξεκινούν οι άλλοι άνθρωποι, αυτός είναι ο εαυτός μου και αυτός είναι ο κόσμος, αυτό είναι εσωτερικό και αυτό είναι εξωτερικό.
Αυτό είναι πολύ πιο σημαντικό από το πόσο πλούσιος είσαι, το πόσο διάσημος είσαι.
Να είσαι εσύ και μόνο εσύ.
Γίνε τίποτα κοινωνικά, ώστε να γίνεις τα πάντα ατομικά
Μπορείτε να είστε οτιδήποτε, αλλά είστε ευχαριστημένοι;
Από τη στιγμή που γεννιόμαστε,
υποβάλλονται σε μια κωφή ετυμηγορία,
περιμένουμε σε αυτό το μέρος που ονομάζεται Γη να πεθάνουμε.
Το σύμπαν δεν έχει νόημα.
Ο κόσμος είναι ασήμαντος.
Ξεκίνησε από το πουθενά και πηγαίνει στο πουθενά.
Δεν υπάρχει στόχος, κανένα σχέδιο, καμία αιτία και κανένα αποτέλεσμα.
Γιατί να δεχτείς αυτό το τίποτα είναι να “διαφωτιστείς”.
Μερικοί άνθρωποι λένε λανθασμένα ότι αυτό σημαίνει καταστολή του εγώ. Οι ναρκισσιστές είναι η μόνη ομάδα ανθρώπων η μόνη κατηγορία ανθρώπων χωρίς εγώ.
Μόλις καταπιέσετε μόνο το εγώ γίνεστε ναρκισσιστικοί.
Δεν αρκεί η καταστολή του εγώ.
Πρέπει να καταπιέσετε τον κόσμο και τον εαυτό σας σε αυτόν.
Δεν πρέπει να είσαι.
Το τίποτα είναι μια λύση αναστολής και μετά εξάλειψης
της ύπαρξή σας. Είναι αντιυπαρξισμός. Το τίποτα είναι πολύ πιο κοντά στην Νιρβάνα όπου πραγματικά εξαφανίζεσαι, αλλά στην Νιρβάνα όταν κάποιος εξαφανιστεί μπορεί να επανεμφανιστεί σε κάποια άλλη μορφή,
αυτή είναι μια αδύναμη λύση
αυτή είναι η λύση των θρησκευτικών/ψυχωτικών ανθρώπων εξαφανίζονται και στη συνέχεια επανεμφανίζονται ενσωματωμένοι σε μια υπέρτατη δύναμη.Το τίποτα όχι ο αναρχισμός ή ο μηδενισμός που είναι μια ιδεολογία με δόγμα και με
αξιώματα, που άρα είναι λάθος λέξη.Το τίποτα δεν αφορά την καταστροφή γιατί η καταστροφή είναι μια πράξη της ύπαρξης είναι μια υπαρξιακή πράξη,
το να καταστρέψεις είναι ο καθρέφτης του χτισίματος.
Το τίποτα, το να μην είσαι δεν είναι να είσαι κανείς και να μην κάνεις τίποτα όλη την ημέρα δικαιολογώντας την τεμπελιά.
Πρόκειται για τη θέσπιση σταθερών ορίων μεταξύ εσάς και του κόσμου. Τα όρια είναι να αναγνωρίσετε ότι δεν μπορείτε να είστε παντού ταυτόχρονα ότι είστε μια περιορισμένη πεπερασμένη οντότητα, στην ψυχωτική λύση η ταυτότητα διαχέεται καταστρέφεται, στη ναρκισσιστική λύση η ταυτότητα γίνεται ψευδή άπειρη, στο τίποτα η ταυτότητα είναι ξεκάθαρη, είναι αναγνωρίσιμη,
δεν συγχωνεύεται, δεν είναι ασταθής, δεν είναι αρπακτικό,
δεν διαχέεται, είναι οριοθετημένη, διαχωρίζεται από τον
κόσμο, είναι διαζευγμένη, βρίσκεται εντός των κατάλληλων ορίων. Είναι η κρυστάλλωση σου.
Πρόκειται για την επιλογή της ευτυχίας – όχι της κυριαρχίας.
Που επιτυγχάνεται από μέσα σου. Όταν αισθανόμαστε σίγουροι και ασφαλείς και ήρεμοι δίχως άγχος με τους εαυτούς μας, όπου γνωρίζουμε τη διαφορά
μεταξύ του εαυτού και του κόσμου, όπου αναγνωρίζουμε την αμοιβαιότητα και ομοιότητα και ακόμη και ταυτότητα άλλων αντικειμένων όπως εμάς, τους άλλους ανθρώπους. Αναγνωρίστε το σχίσμα και τον διαχωρισμό που συνέβη νωρίς αλλά αισθανθείτε άνετα με τον εαυτό σας και έτσι θα σέβεστε όλα τα άλλα αντικείμενα ως παρόμοια. Αυτός είναι ο πιο καλός ορισμός της ενσυναίσθησης που έχω συναντήσει.Είναι σαν το παιδί να έχει μια φάση χωρισμού, διαχωρισμού από τη μητέρα.
Το Τίποτα είναι μια φάση χωρισμού,
διαχωρισμού από την ανθρωπότητα.
Παραιτείται από τις αδυναμίες της, τις προκαταλήψεις της, τις αδυναμίες της, τις προκαταλήψεις της.
Από τους 12 κανόνες της ή οποιοσδήποτε αριθμό κανόνων.
Τίποτα θα πει να γίνεις το δικό σου άτομο.
Πρόκειται για το πως να μην αφήνετε τους άλλους να ρυθμίζουν τα συναισθήματα, τις διαθέσεις, τη σκέψη σας, την αυτοεκτίμησή σας, την αυτοπεποίθησή σας, την αίσθηση της αυτογνωσίας σας τίποτα. Κινούμαστε τώρα από μια ψυχωτική σε μια ναρκισσιστική αφήγηση στην ανθρώπινη ιστορία. Κοίτα γύρω σου.
Δεν είναι ατύχημα και δεν είναι σύμπτωση που τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ξέσπασαν στη σκηνή.Τίποτα θα πει να παραιτείσαι από φιλοδοξίες προσποίησης, εγκαταλείπεις τις αξίες των άλλων, εγκαταλείπεις τον ναρκισσισμό εγκαταλείπεις το μεγαλείο, εγκαταλείπεις την σύγκριση του εαυτού σου με τους άλλους, τους αριθμούς like που παίρνεις.

Πρόκειται για ένα αυθεντικό ΕΓΩ.

Prof. Sam Vaknin

Max Stirner(altered) – narrated by Michael Childers

à-bas-le-ciel

Αφήγηση Στίρνερ

Λένε για τον Θεό, «ονόματα δεν σε ονομάζουν». Αυτό ισχύει για μένα: καμιά έννοια δεν με εκφράζει, τίποτε απ’ όλα όσα χαρακτηρίζονται ουσία μου δεν με εξαντλεί· είναι μόνον ονόματα. Ομοίως, λένε
για τον Θεό πως είναι τέλειος και δεν έχει καμιά κλήση να πασχίζει
για τελειότητα. Το ίδιο ισχύει μόνο για μένα.
Είμαι ιδιοκτήτης της δύναμής μου, και είμαι τέτοιος όταν ξέρω πως
είμαι μοναδικός. Στον μοναδικό ο ίδιος ο ιδιοκτήτης επιστρέφει στο
δημιουργικό μηδέν, από το οποίο γεννήθηκε. Κάθε ανώτερη ουσία
πάνω από μένα, είτε ο Θεός είτε ο άνθρωπος, αδυνατίζει το αίσθημα
της μοναδικότητάς μου και χλομιάζει μόνο μπροστά στον ήλιο αυτής
της συνείδησης. Αν τοποθετήσω την υπόθεσή μου σε μένα344, στον μοναδικό, τότε αυτή στηρίζεται στον φθαρτό, στον θνητό δημιουργό της,
ο οποίος αναλώνει τον εαυτό του, και μπορώ να πω:
Τοποθέτησα την υπόθεσή μου στο τίποτα.

Max Stirner, Richard Dawkins, Jack Hancock

Μετάφραση

Οπότε τα γονίδια που καταφέρνουν να επιβιώσουν όλα αυτά δισεκατομμύρια χρόνια είναι αυτά που είναι επιτυχή και επιτυχή θα πει, επιτυχή στο να φτιάχνουν σώματα, επιτυχή στο να ελέγχουν τις διαδικασίες της εμβριολογίας φτιάχνοντας σώματα που έχουν αυτό που χρειάζετε για να συντηρήσουν και να μεταδώσουν αυτά τα γονίδια.

Άρα χρησιμοποιώ αυτή την φράση μηχανές επιβίωσης ένα σώμα μια ατομικότητα είναι μια μηχανή επιβίωσης ένας ατομικός οργανισμός είναι μια αναλώσιμη μηχανή επιβίωσης για την αυτο-αναπαραγωγική κωδικοποιημένη πληροφορία που εμπεριέχει και η τύχη αυτής της κωδικοποιημένης πληροφορίας είναι ουσιαστικά δεμένη με το σώμα που την κουβαλάει αν αυτο το σώμα πεθάνει πριν γονιμοποιήσει τότε αυτή η πληροφορία δεν θα μεταδοθεί.

Τώρα ποίο είναι το θέμα, εμείς οι οργανισμοί εσύ, εγώ ,ένα χταπόδι, μια καμιλοπάρδαλη είμαστε μηχανές επιβίωσης, είμαστε οχήματα για τα γονίδια που μας χρησιμοποιούν, οχήματα που πετιούνται στα σκουπίδια όταν μεταδόσουμε την πολύτιμη κωδικοποιημένη πληροφορία στην επόμενη γενιά μέσω γονιμοποιήσης.

Τι συμβαίνει τώρα με την ανθρωπότητα, την οποίας την υπόθεση πρέπει να κάνουμε δική μας; Είναι η υπόθεσή της υπόθεση ενός άλλου,και υπηρετεί η ανθρωπότητα μια ανώτερη υπόθεση; Όχι, η ανθρωπότητα βλέπει μόνο τον εαυτό της, η ανθρωπότητα θέλει να προωθήσει μόνο την ανθρωπότητα, η ανθρωπότητα είναι υπόθεση του εαυτού της.Δεν χρειάζεται να πιάσω το καθετί που θέλει να μας φορτώσει τη δική του υπόθεση και να δείξω ότι ασχολείται μόνο με τον εαυτό του, όχι με μας, μόνο με το καλό του, όχι με το δικό μας.

Δεν θέλω να ζήσω σε έναν δαρβινικό κόσμο ο κόσμος της φύσης είναι ένας δαρβινικός κόσμος είναι ένας πολύ δυσάρεστος κόσμος όχι το είδος του κόσμου που θα θέλαμε να ζήσουμε, οπότε ας τον καταλάβουμε για να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε μια κοινωνία στην οποία θελούμε να ζήσουμε μια κοινωνία που αποχωρεί από τις δαρβινικές αρχές.

Κάτι που είναι όλο και πιο ξεκάθαρο είναι το γεγονός ότι η εξέλιξη δεν νοιάζεται καθόλου αν υποφέρουμε, είμαστε όλοι εδώ λόγω γονιδίων που αναπαράγονται.Αν δεν το παίξουμε εμείς θεοί, τότε ποίοι; Πρέπει δηλαδή να αφήσουμε τον κόσμο να ζει μες την μιζέρια για πάντα; Σκεφτόμουνα το πόσο απίστευτο γεγονός είναι το ότι υπάρχουμε ένας αναπαραγωγέας δημιουργήθηκε και μέσω τυχαίων μεταλλάξεων στην αναπαραγωγική διαδικασία -εκ των οποίων οι περισσότερες ήταν άχρηστες ή βλαβερές που όμως κάθε τόσο μία από αυτές τις μεταλλάξεις αύξανε τις πιθανότητες επιβίωσης– αυτοί οι αναπαραγωγείς ξεκίνησαν να φτιάχνουν βιολογικές μηχανές για να αυξήσουν τις πιθανότητες επιβίωσης, αυτές οι βιολογικές μηχανές ανέπτυξαν συνείδηση τώρα υπάρχει κάποιος εκεί μέσα, που μπορεί να βιώσει ευχάριστα και δυσάρεστα πράγματα, γιατί κάπως αυτές οι εμπειρίες φαίνεται να αυξάνουν τις πιθανότητες επιβίωσης, όλο αυτό είναι δίχως νόημα και χωρίς σκοπό, δυστυχώς ο κόσμος είναι ένα απίστευτα δυσάρεστο μέρος για την πλειονότητα των συνειδήσεων μέσα σε αυτές τις βιολογικές μηχανές και αυτή η μιζέρια συνεχίζεται για εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια χωρίς σταματημό.

Η χαρά του να είμαστε συνειδητοί άνθρωποι είναι οτι ξεπερνάμε την προέλευση μαςτα γονίδια μας που δεν λειτουργούν σωστά δηλαδή μόνο για την εξασφάλιση της διαιώνιση τους μας επιτρέπουν να αποβάλουμε τον εαυτό μας απο την ασχήμια της φύσης και να ζούμε με τις δικιές μας αξίες.

Ποιος όμως θα διαλύσει το πνεύμα στο μηδέν του; Μόνον εκείνος που θα παρουσιάσει, μέσω του πνεύματός του, τη φύση ως το μηδαμινό, το πεπερασμένο και το προσωρινό, θα μπορέσει να παρουσιάσει και το πνεύμα σαν παρόμοια μηδαμινότητα: εγώ μπορώ να το κάνω·ο καθένας από σας μπορεί επίσης, αν δράσει και δημιουργήσει ως απεριόριστο εγώ.